Woensdag 8 mei om iets over drie uur ’s middags hoor ik deze zin voor het laatst door de intercom van Smaragd. De vijftiende, mijn allerlaatste, bestraling zit erop! Telkens als ik voor het laatst tijdens een sessie mijn adem moet ‘vasthouden’ is dit de standaardzin. Inmiddels weet ik zelf wel hoe vaak en hoe lang Smaragd haar stralen op me loslaat, toch is het fijn om het bevestigd te krijgen.

‘Ik wil jullie niet meer zien’, laat ik de dames weten, maar ik kan ook uit de grond van mijn hart zeggen dat de behandeling bij de Radiotherapiegroep me goed is bevallen. Dat klinkt een beetje raar in dit verband, maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet verwoorden. Iedereen is buitengewoon vriendelijk en probeert het je gedurende het traject zo comfortabel mogelijk te maken. Dat is heel fijn, kan ik u verzekeren.

Inmiddels ben ik een aantal dagen ontzettend moe. Iedereen zegt dat de moeheid alleen te herkennen is door mensen die ook een bestralingstraject hebben gehad: het is niet goed uit te leggen. Het is een intense moeheid, mijn energielevel is echt tot het nulpunt gedaald. Het is het beste te vergelijken met hoe ik me voelde vorig jaar, als ik – tijdens een nierbekkenontsteking – een flink aantal dagen veertig graden koorts had gehad en de koorts net een beetje weg was. Geen pijn, geen koorts, maar zó verschrikkelijk moe.

Sinds een week heb ik ook rare pijntjes bij mijn ribben en rond mijn maag, maar inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat gewoon spierpijn is: van het krampachtig stil blijven liggen met ingehouden adem! Dat wordt dus nu snel beter.

Dinsdag heb ik nog een gesprek bij de radiotherapeut. De plek op mijn huid die is beschadigd is groter geworden, kan enorm jeuken en is pijnlijk. Gelukkig is het een plek die niet gehinderd wordt door bandjes of plooien, waardoor het redelijk makkelijk is hem droog te houden. Want dat is het beste wat ik kan doen. Smeren met het zalfje, eventueel wat mentholpoeder, maar verder zoveel mogelijk droog laten. En wachten tot het over gaat. De rest van het gebied dat is bestraald is licht rood en een beetje gevoelig. Verder heb ik af en toe gemene steken in mijn geopereerde en bestraalde borst (maar soms ook een tijdje helemaal niet) en voelt mijn schouder aan alsof ik wat spierpijn heb. Allemaal heel normaal, concludeert de radiotherapeute. ‘Die huid en die steken kunnen de komende week nog verergeren, de bestraling werkt nog wel even door’, legt ze uit. ‘Daarna blijft het een week ongeveer hetzelfde en dán gaat het beter worden! Dat geldt waarschijnlijk niet voor de vermoeidheid, het is heel verschillend per persoon, maar ik ben bang dat die nog wel een tijd aanhoudt.’ Het advies is: voorzichtig met de huid, en neem de vermoeidheid serieus. ‘Heb je slaap, ga slapen, ben je moe, lekker niks doen. Heb je wél zin om wat te doen, doe dat dan vooral! Krijg je alsnog last van open plekken op je huid waar je wel te maken hebt met bandjes of plooien, kom dan vooral even langs, we hebben er speciale pleisters voor.’

Het is een gek gevoel om na de laatste bestraling buiten te staan. Natuurlijk ben ik blij dat het grootste deel van de behandeling erop zit. Maar zin om de vlag uit te steken heb ik nog niet. Het voelt een beetje onaf, nu de naweeën van de behandeling nog zo duidelijk aanwezig zijn. Enfin, misschien moet het nog even landen.

Als we thuiskomen staat er een enorme bos bloemen op tafel: van René! Om te vieren dat de bestralingen erop zitten. Wat lief!

Om half zes moeten we met Merette nog naar de orthopedisch schoenmaker. ‘Niet zo’n handige afspraak’, concludeert mijn echtgenoot. Dat klopt, maar het is een afspraak die al maanden staat, dus ook niet handig om hem af te zeggen, gezien de volle agenda van haar favoriete schoenmaker Rob. We halen Merette en rijden naar haar afspraak. Ze is opgewonden en druk en heeft het over een geheim. Heel langzaam krijg ik het gevoel dat er iets speelt, waar ik niet van af weet. Merette’s voeten worden gecheckt en we zoeken een leuk model en kleur leer uit voor haar nieuwe schoenen.

René rijdt naar huis. ‘Je moet Merette nog wegbrengen’, waarschuw ik, als hij de afslag neemt bij ons huis. ‘Dat doe ik zo wel,’ is zijn antwoord. Zie je wel: hier is iets bekokstoofd! En jawel: thuis wachten Renate, Luca en Roosmarijn. De bos bloemen is aangevuld met een fles champagne en sushi! Proost! Op nooit meer bestralingen (en aanverwante zaken…)