In de derde week van de bestralingen wordt het tijd om Merette een keer mee te nemen. Donderdagmorgen moet ik er om kwart over elf zijn, dat is een mooie tijd voor haar. Na die tijd brengen we haar dan naar haar werk in Twello.

Ze is opgetogen dat ze mee mag en staat keurig op tijd klaar. Thuis drinken we nog even koffie en dan rijden we naar de Radiotherapiegroep. Ik merk dat ze wel wat nerveus is, ze weet uiteindelijk (ondanks het voorlezen van Radio Robbie) toch niet goed wat haar te wachten staat.

Ze mag mijn patiëntenkaart onder de aanmeldscan leggen. Ze kan dan weliswaar niet lezen dat het apparaat vervolgens vertelt dat ik inderdaad om kwart over elf een date heb met Smaragd, maar ze vindt het wel stoer. Als we aankomen in de wachtkamer krijgen we niet eens de gelegenheid te gaan zitten, want we mogen meteen mee (en ja, we zijn te vroeg, maar ze hadden gezien dat we er zijn en dat leek fijn voor Merette).

Merette geeft mijn kaart af we lopen de kleedkamer in. Ik kleed me uit en samen lopen we naar Smaragd. Speciaal voor Merette is er een derde MBB’er die haar uitlegt wat er allemaal gebeurt. Ik word op de tafel geïnstalleerd en ze kijkt – een tikkeltje gespannen – toe. Als Smaragd staat zoals ze staan moet, gaat iedereen de ruimte uit en mag ze mee naar de ‘control room’, achter de dikke muren.

René maakt een paar foto’s (voor Merette altijd heel fijn om nog eens terug te kijken) met de lieve MBB’ers onherkenbaar in beeld en kijkt ook mee.

Na een paar minuten is het voorbij. Ik krijg een dikke knuffel van haar: ‘Goed gedaan mam!’

We halen een bekertje water (ik krijg altijd dorst van die paar minuten, heeft vast met de ademhaling te maken) en stappen in de auto. Op weg naar Twello, naar UniekKado. Nummer 11 zit erop.

Achterin de auto verzucht Merette: ‘Bof ik even, hoef maar een halve dag te werken…’

Ach ja, elk nadeel…