Het is maandag 29 april en de achtste bestraling zit erop. Heb me de afgelopen week regelmatig moeten overgeven aan Smaragd, maar ze heeft haar best gedaan en niet gehaperd. Dat maakt dat ik een stuk minder nerveus ben. De komende week heb ik elke dag een afspraak met haar, dus ik hoop dat ze zich blijft gedragen.

Ik heb een gesprek gehad met ‘mijn’ radiotherapeute (na de zesde keer), maar veel is er dan nog niet te melden. Ik heb wat steken in mijn borst, maar dat hoort erbij en de (lichte) pijn in de schouder is mogelijk gewoon spierpijn van het liggen op de tafel.

Ik ben moe, maar weet nog steeds niet goed of dat nu komt van de bestraling of van alles wat er de afgelopen maanden over me heen is gekomen. Mijn concentratievermogen is nul en als het aan mij ligt blijf ik de hele dag in bed of in de stoel hangen. Daar wordt het natuurlijk niet beter van, dus probeer ik elke dag wel iets buitenshuis te doen. Ik ga mee eieren zoeken met Luca en Renate en we vieren René’s verjaardag met een etentje. Lekker met zijn tweetjes naar Restaurant Bouwkunde, waar we ons heerlijk laten verrassen en het leven vieren op deze dag.

Verder van lunchen (met Luca en Renate en bij een speeltuin, heerlijk in het zonnetje) tot boodschappen doen, van fietsen op Koningsdag tot een bezoekje aan een meubelzaak (op maandagmiddag een aanrader, lekker rustig, en we zakken zo ongeveer door onze oude bank, dus er moet iets gebeuren…).

In het weekend blijkt mijn huid het toch iets minder goed te doen dan gehoopt, er is een plek die heel gevoelig wordt en enorm kan jeuken. Komt dat van de bestralingen? Ik heb heel erg veel last van de opvliegers, dus ik transpireer me suf, dat zal er ook geen goed aan doen. Overdag kan ik het met rust laten, maar ’s nachts – als ik wakker word – merk ik dat ik aan het krabben ben, wat het er natuurlijk ook niet beter op maakt.

Ik vraag het aan de MBB’ers van dienst (elke dag anderen…) en ja, het komt toch echt van de bestraling. Ze laat me op een plaatje zien hoe groot het gebied is dat bestraald wordt en dat is groter dan ik dacht. Ook de klieren in de buurt van mijn sleutelbeen worden meegenomen (ik moet dus echt oppassen met de zon de het komende half jaar, goed smeren, ook als we fietsen of wandelen). De plek die nu gevoelig is, valt ruim binnen dat gebied. Bij de apotheek halen we een – door de Radiotherapiegroep aanbevolen – zalfje. Maar hopen dat dat wat verlichting geeft.

In het weekend merk ik ook dat ik steeds meer behoefte heb aan slaap; ik slaap vast, diep en best lang. Soms zelfs even overdag, in de stoel. Jammer genoeg wel onderbroken door de opvliegers, maar als het dan niet meteen lukt om weer in slaap te vallen biedt de app met luisterboeken uitkomst. Er wachten geen deadlines op me, dus als mijn nachtrust te wensen over laat, kan dat niet veel kwaad.

Ondertussen ben ik mooi over de helft!