Het bestralingstraject is in volle gang. Elke dag ben ik op de meest vreemde tijdstippen (er zit werkelijk geen enkele logica in de tijden waarop ik moet komen) te vinden bij de Radiotherapiegroep.
De eerste zes bestralingen zitten erop en lichamelijk merk ik er nog niet veel van. Maar er is wel één dingetje waar ik mee zit: ik stink! Ik mag namelijk aan de linkerkant geen deodorant gebruiken…
Ik transpireer veel. Altijd gedaan. Het begon in de puberteit (en toen was ik echt slank) en is nooit meer overgegaan. Zo’n vijftig jaar geleden waren er weinig fijne deo’s (sommige mensen vonden het gebruik ervan überhaupt een volstrekt overbodige luxe…) en was heel veel kleding nog gemaakt van synthetische materiaal. Geen fijne combi. De huisarts bracht uitkomst met een paardenmiddel dat ik jaren gebruikt heb.
Inmiddels is er op kledinggebied natuurlijk veel meer keuze en draag ik uitsluitend natuurlijke materialen. Bovendien is het inmiddels heel gewoon om elke dag te douchen (ok, misschien niet altijd even goed voor het milieu, maar ik schaf het beslist niet af) en kan ik het me permitteren om voldoende kleding te hebben om het vaak te wassen. Voeg daartoe de enorme hoeveelheid goede deodorant (waarbij ik overigens nog steeds beslist niet bij alle soorten baat heb) en u snapt: ik heb het aardig onder controle.
Tot nu dus. Want tijdens (en een tijdje na) de bestralingen mag ik een paar dingen niet. Niet zwemmen, niet naar de sauna, geen bodylotion of andere crèmes op het te bestralen gebied en dus geen deodorant…
De tweede dag van de bestralingsperiode zit de deo er al op voor ik er erg in had. Macht der gewoonte. Ik spoel het er braaf weer af. Het weer wordt beter en dus krijg ik het warmer. Bovendien heb ik – lang leve de Tamoxifen! – echt weer last van flinke opvliegers. Gevolg: ik zit met één droge en één klotsende oksel deze blog te tikken. Zeker als ik iets doe (fietsen, beetje poetsen, boodschappen) kan ik het goed merken. En ruiken. Iedereen om mij heen verzekert me dat ik fris en fruitig ruik (want lekkere geurtjes), maar zelf voel ik me er behoorlijk ongelukkig mee. Helemaal als ik bij de bestralingen bloot ben en de lieve medewerkers wel heel dicht bij komen om te zorgen dat ik precies volgens het bestralingsplan op de tafel lig.
Natuurlijk: er zijn heel veel ergere dingen op de wereld. Voorlopig prijs ik me gelukkig dat mijn huid zich goed houdt, dat er van extreme vermoeidheid (nog) geen sprake is, maar toch…
Gelukkig heeft elk nadeel zijn voordeel: dit is toch wel de meest goede reden om mezelf te trakteren op een heel lekker nieuw geurtje. En dat heb ik dan ook maar gedaan!
