Op 27 oktober post ik een oude ‘column’ over het steriliseren van onze dochter met het Syndroom van Down. Dát heb ik geweten!
De Stentor (AD) vraagt of ik het verhaal op de Opiniepagina wil plaatsen? Dat wil ik wel, dus heb ik het stuk ook daar – een heel klein beetje aangepast – aangeleverd. Zaterdag de 31e staat het groot, met foto’s, op die betreffende pagina. Maandag belt een journaliste van de Stentor of ik ook een interview wil geven. Het stuk is op de online versie van de krant heel veel gelezen. Of ik veel reacties heb gehad? Ja, ik wil ook wel een interview. En ook nog wel een keer op de foto. En ja, ik heb veel reacties gehad.

Vervolgens word ik benaderd door een journaliste van Vrouw.nl (De Telegraaf); mag zij ook een paar vragen stellen? Ook dat mag. Er verschijnt een artikel op de site (dat ik overigens zelf nog steeds niet kan lezen, omdat het achter de paywall zit. De tekst heb ik wel ter inzage gehad, dus ik weet wat er in staat, maar het is best gek dat ik het zelf niet kan zien).
Op1 belt. Het is een drukke tijd met Corona en de Amerikaanse verkiezingen, maar als het onderwerp nog een keer ter tafel komt, mogen ze me dan bellen? Dat mag.
Als laatste krijg ik een mail van Linda.nl: wil ik ook daar een paar vragen beantwoorden. Tuurlijk! Ook daar verschijnt online een artikel.
Als gezegd: ik heb het verhaal niet voor het eerst gepubliceerd; het is immers al 17 jaar geleden. Maar door de grote vlucht van de Socials is het nu ineens breed opgepikt.

Heb ik me wel gerealiseerd wat dat teweeg zou kunnen brengen? Natuurlijk wel! En ik heb er ook heus over nagedacht toen de eerste vraag kwam. Want voor wie denkt dat ik altijd heel open ben in mijn blog: dat klopt. Maar ik vertel heus meer niet dan wel. Bij alles wat ik schrijf en fotografeer en in de openbaarheid breng vraag ik me af: ‘Als het morgen met chocoladeletters op de voorpagina van de Telegraaf staat, lig ik daar dan wakker van?’ Is het antwoord nee, dan druk ik op de knop.
Ik heb heel veel positieve reacties gehad. En natuurlijk komen ook de opmerkingen over en ‘dat Merette zelf moet kunnen beslissen of ze een kind wil’ en – erger – de vergelijking met nazipraktijken voorbij. Die leg ik naast me neer. Mijn rug is – figuurlijk in elk geval nog steeds – heel breed.
Hier en daar waren er ook vragen of ik Merette’s naam en foto wel had moeten publiceren. Dat besluit neem ik immers voor haar? Zonder dat zij daar iets in te zeggen heeft. Daar heb ik wel even op gekauwd. Maar ik vind juist dat het in dit geval een goede beslissing is. Door te laten zien over wie we het hebben (de leukste en de liefste vrouw met Down van de wereld) geef ik het onderwerp letterlijk een gezicht. Een onderwerp dat niet makkelijk besproken wordt, maar dat wat mij betreft wel aandacht behoeft.

Ik heb de beslissing om haar te laten steriliseren genomen uit liefde voor mijn kind en voor mijn kleinkind dat nooit geboren zal worden. En ik vind oprecht dat we als maatschappij soms knopen moeten doorhakken, ter bescherming van ouders die (al dan niet tijdelijk) niet in staat zijn om een kind op te voeden, en ter bescherming van de kinderen die daar nooit een veilig thuis gaan vinden als ze wel geboren worden. Daar hoort een gezicht bij. Het mijne, maar in dit geval ook dat van Merette.