Na het bezoek aan de Radiotherapiegroep hebben we even tijd voor koffie in het ziekenhuis, want om elf uur moet ik me melden voor de volgende behandeling: een infuus met Zoledroninezuur. Volgens de oncoloog ondersteunt het de anti-hormoonbehandeling en vermindert het botontkalking (wat weer een bijwerking is van de pillen). Op internet vind ik:

‘U krijgt deze aanvullende behandeling om de kans dat de borstkanker terugkomt in uw borst of ergens anders in uw lichaam kleiner te maken. Het is helaas niet mogelijk om tijdens de behandeling te controleren of deze ook werkt.

Vrouwen die met antihormonale therapie behandeld worden hebben een verhoogd risico op botontkalking. Zoledroninezuur wordt gebruikt als medicijn tegen botontkalking.

Zoledroninezuur grijpt in op de balans tussen botaanmakende en botafbrekende cellen. Het medicijn stabiliseert als het ware de botten.

Naast dat het medicijn gebruikt wordt tegen botontkalking blijkt zoledroninezuur ook de eventueel nog aanwezige tumorcellen af te kunnen remmen. Eventuele tumorcellen hebben zuurstof nodig om te kunnen delen. Zoledroninezuur remt de vorming van nieuwe bloedvaten en daardoor de zuurstofaanvoer, waardoor de eventuele kankercel niet meer kan delen en dood gaat.’

Nuttige aanvulling dus op de pillen!

Op de afdeling dagbehandeling blijkt de kamer waar ik ben ‘ingepland’ vol. ‘Dan hebben we geen bed voor u’, constateert de verpleegkundige, ‘maar wordt het een stoel.’ In een volgende kamer staan vier stoelen. Ze lijken me buitengewoon comfortabel en eigenlijk veel fijner dan een bed. Twee stoelen zijn bezet door vrouwen. Het gaat zo’n vijf kwartier duren voor ik klaar ben, dus René gaat naar huis. Hij maakt zich onsterfelijk bij alle vrouwen (ook een aantal verpleegkundigen) in de kamer door te zeggen: ‘Prima, kan ik mooi even stofzuigen!’ (Wat hij vervolgens ook doet…)

U raadt het al: ook deze behandeling kent bijwerkingen: hoofdpijn (veel water drinken helpt), griepverschijnselen en nog een aantal minder voorkomende, maar ook minder prettige, waar we maar niet vanuit gaan.

Het is een soort van gezellig op deze kamer. De aanwezige patiënten kletsen wat, lezen een boekje, wisselen ervaringen uit. Ik zit amper of er komt al iemand vragen of ik iets wil drinken (bouillon, lekker!) en amper een uur later zit ik ook nog aan de soep en een krentenbol.

Goed kwart over twaalf zit alle vloeistof erin, ben ik gespoeld en mag ik weer weg. Ik bel René en ben nauwelijks buiten of hij rijdt al voor. Dat is toch wel een enorm voordeel van dicht bij het ziekenhuis wonen!

Die middag hang ik op de stoel. Dat je toch zó moe kunt worden van al het ‘gedoe’ had ik me niet kunnen voorstellen. ’s Avonds gaan we met lieve vrienden naar de Deventer Schouwburg naar een Tribute to John Denver (met dezelfde vrienden hebben we hem een jaar of veertig geleden ‘in het echt’ gezien in Rotterdam). Een heerlijke Guilty Pleasure avond.

De volgende ochtend heb ik (ook al lieve) collega’s op bezoek. Fijn om even bij te praten. ’s Middags ben ik moe, voel me totaal niet fit en – echt waar – hartstikke grieperig. Vroeg slapen dus maar en gelukkig is het de volgende dag een stuk beter!