Ergens in januari boek ik een weekje Veluwe. Er waren vage plannen om in mei naar de zon te gaan, maar bij nader inzien komt dat niet zo handig uit (om verschillende redenen, die hier nu niet van belang zijn). Het huisje op Coldenhove dat we als alternatief hebben, is voor mei al niet meer beschikbaar. Dus boek ik het voor begin april. Renate, Luca en Merette gaan in elk geval de hele week mee, Roos en Sander haken in de loop van de week aan.

Ergens in het traject van de afgelopen twee maanden, vraag ik of ik de week moet annuleren; want in eerste instantie lijkt het erop dat de bestralingen wel eens precies in die week kunnen zijn gestart. Dan kan ik overigens ook nog elke dag van Eerbeek naar Deventer rijden, een overbrugbare afstand.

Maar nee, dat moet ik vooral niet doen. Juist lekker op vakantie gaan, en niks bestralen, dat moet zo’n vier tot vijf weken na de operatie beginnen, dus dat kan uitstekend daarna. (Bij de Radiotherapiegroep geven ze zelfs aan liever tot tussen de zes tot acht weken te wachten. ‘Bovendien hebben we geen enkele haast hoor, het is preventief, dus het kan ook nog wel later!’ Nou, dat toch maar liever niet. Maar het lukt wel om er een ‘ziekenhuisafspraakloze’ week van te maken en daar ben ik toch wel heel blij mee.)

Op 1 april pakken we in (als altijd weer te veel, ondanks het feit dat ik voor mijn gevoel heel weinig boodschappen mee heb) en tegen een uur of drie zijn we in Eerbeek. We moeten nog even wachten tot er een klein mankement aan het huisje verholpen is, dus Luca kan meteen kennis maken met een fijne speeltuin met springkussen.

Daarna pakken we uit, richten in en drinken ons eerste drankje buiten op het terras in een voorzichtig zonnetje. Voor de dagen erna wordt een stuk frisser weer voorspeld, dus nu het kan, moeten we er ook maar meteen van profiteren.

Er volgen rustige dagen, gevuld met zwemmen, speeltuinen (de ‘binnepeeltuin’ is favoriet), lezen, haken en – als Roos en Sander er ook zijn – Trivianten. En slapen! De eerste twee nachten slaap ik nog niet zo goed. Ik maak me nog wat druk over de ademhalingsoefeningen (het lukt niet altijd om drie keer achter elkaar 35-40 seconden mijn adem in te houden en doordat ik er te veel op gefocust ben, wordt het alleen maar lastiger) en het traject van de afgelopen maanden speelt door mijn hoofd. Maar daarna merk ik dat naar de achtergrond verdwijnt. Het feit dat er geen onverwachte uitslagen meer kunnen volgen en dat ik weet wat het vervolg is, is daar ook zeker debet aan is. Ik functioneer nu eenmaal beter als ik weet waar ik aan toe ben. Dus slaap ik de nachten erna lang en prima!

Al met al is het een heerlijke week. We laten mijn moeder het park zien en lunchen met haar, we bezoeken de Loenense watervallen en de schaapskooi, waar de herder precies voor onze neus om vier uur het licht uit doet. Toch ziet Luca net genoeg schapen om het leuk te vinden en de wandeling er naar toe vindt hij sowieso prima; lekker banjeren in het bos. We borrelen zaterdagmiddag op het terras bij de speeltuin (niet heel warm, wel gezellig) en eten daarna met zijn allen in de Brasserie. Luca is doodop van al het wandelen, fietsen en spelen, maar houdt het aardig vol, zodat Renate ook lekker tot en met het toetje kan blijven zitten.

Zondag gaan ze allemaal weer naar huis (nadat we hebben genoten van het heerlijke weer), het werk op maandag roept. Dat moment komt even binnen… over een paar dagen wacht de realiteit weer.

Wij eten met Merette nog gezellig een pizza. Althans, dat was de planning, maar als mijn (heerlijke) pasta op tafel staat krijg ik hem met geen mogelijkheid weg. De hele week al ben ik met enige regelmaat misselijk en heb dan echt geen zin in eten (gelukkig zaterdag bij mijn wildmenu geen last van gehad…). Ik leg uit dat ik niet zo heel goed reageer op nieuwe medicatie en vraag of ik het mee mag nemen. Dat mag.

Maandagmorgen om een uur of tien is alles ingepakt en kunnen we naar huis. We zetten Merette af en rijden naar huis, waar we opgewacht worden door drie heel blije poezenbeesten.

Uitpakken, opruimen, het gewone leven is weer begonnen. Morgen een afspraak bij het Radiotherapiecentrum. Op naar het volgende hoofdstuk van de bestralingen. Maar mijn hoofd kan het – voor nu – weer even hebben!