Vandaag is het een jaar geleden dat ik in het Rijnstateziekenhuis in Arnhem onder het mes ga voor een gastric sleeve, een maagverkleining. Een jaar of drie eerder valt bij de huisarts voor het eerst het woord ‘operatie’ om iets te doen aan mijn overgewicht, of liever: morbide obesitas. Het heeft jaren geduurd voor ik mezelf wil en kan toegeven dat er echt iets moet gebeuren, wil ik nog een beetje gezond oud(er) worden. En dat ik dat dus niet zelf kan. Als ik in februari 2019 de diagnose borstkanker krijg, lijkt een maagverkleining ver weg. Op advies van lieve mensen in het Deventer Ziekenhuis ga ik wel voor de intake naar de Nederlandse Obesitaskliniek en krijg een positief advies. Wel moet ik eerst klaar zijn met de behandeling voor borstkanker.

Als dat allemaal achter de rug is (op de anti-hormoonkuur na, maar die duurt een jaar of zeven), gaan we in Arnhem het gesprek aan met een chirurg en kan ik – nog in 2019 – worden geopereerd. In oktober start het traject met groepsgespreken. Woensdag 11 december is de grote dag. Ik meld me – een dag na mijn verjaardag – vol goede moed in het Rijnstate. De operatie valt me bepaald niet mee en ook de maanden erna zijn niet heel fijn. En dat is eufemistisch uitgedrukt. Was ik 15 kilo afgevallen voor de operatie, na de operatie is er na drie maanden met veel pijn en moeite 12 kilo af. Bij (de meeste van) mijn groepsgenoten gaat het veel sneller en als ik zie wat ik eet, is het bijna onvoorstelbaar dat ik zo weinig afval.

Begin maart ga ik heel voorzichtig weer aan het werk. Wat is het leuk om weer collega’s te zien en te spreken (en dan ook nog op een mooie, nieuwe locatie). Twee weken later legt Corona de wereld lam en zit ik weer thuis. Riep ik eind 2019 nog dat 2020 míjn jaar zou worden: het jaar zelf denkt daar anders over. Van eind maart tot eind juni mag Merette niet bij ons komen, en wij niet bij haar. Thuiswerken is het devies, en hoewel ik een prima werkkamer heb, verlang ik zo naar mijn collega’s. Ik heb al zo lang thuis gezeten. Het afvallen schiet ook niet op. Bij de NOK hebben ze er eigenlijk ook geen verklaring voor. Ik haal nog niet altijd mijn zes eetmomenten op een dag, dat moet ik wel echt gaan proberen. Dat lukt, maar het afvallen gaat nog steeds heel traag. Een half jaar na de operatie ben ik 19 kilo afgevallen. Met de 15 van voor de operatie is het best veel, maar ik weeg nog steeds meer dan 100 kilo en dat is toch niet wat ik wil. Ik wandel, fiets en sport en voel me wel steeds fitter en beter.

In het tweede half jaar na de operatie ben ik weer heel vaak in het Deventer Ziekenhuis te vinden voor een aantal onderzoeken. Spannend zijn ze, maar de uitslagen vallen mee. Donderdag 24 december volgt er nog een (met een dagbehandeling, goeie timing….), ik ga er voorlopig maar van uit dat dat ook goed komt. Tergend langzaam gaat er nog zo’n 11 kilo af. Mijn BMI staat nu op 28.6 (in maart 2019 is dat 43,1) en volgens de NOK is dat een prima resultaat.

Als René me een foto doorstuurt zeg ik: ‘Wat moet ik daarmee, daar sta ik niet op!’ Dat sta ik wel, maar die dikke mevrouw waar ik naar zocht is er niet meer; ik val niet meer op tussen de andere mensen aan de tafel. Als ik langs een etalage loop schrik ik: wie loopt daar zo dicht bij me? Dat ben ik zelf en dat blijft lastig te geloven.

Ik voel me goed, ik voel me letterlijk en figuurlijk lichter, heel veel lichter. Ik heb veel meer energie, een stukje lopen kost geen moeite meer en een klusje in huis ook niet. Mijn energielevel blijft wat labiel door de antihormoonpillen, maar daar kan ik prima mee leven. Ik krijg heel veel complimentjes en ben daar heel blij mee! Langzamerhand begin ik zelf ook te zien, dat er een heel andere Monica tevoorschijn komt.
Dus… een jaar na de operatie kan ik volmondig zeggen: ‘Wat ben ik blij dat ik het heb gedaan!’