Het is deze week – ongeveer – een jaar geleden dat:
- de eerste Coronapatiënt in ons land werd geregistreerd
- ik mijn eerste (fysieke) vergadering bij Circulus-Berkel weer bijwoonde na bijna 15 maanden thuis te zijn geweest
- ik aan het werk mocht van de bedrijfsarts (wel twee keer twee uur per week!)
- ik die uren ‘gewoon’ op kantoor mocht doorbrengen en dus eindelijk mijn collega’s weer (een beetje) kon zien
- een lieve collega tijdens een werkoverleg zei dat ze zich toch best zorgen maakte over Corona (en ik nog dacht: ach joh, China heeft weer wat, het zal wel meevallen)
- onze mooie nieuwe locatie in Deventer feestelijk (en met heel veel bezoekers) werd geopend
- de weegschaal nog steeds volhield dat ik heel weinig afviel
- ik mijn eerste mammografie had na de behandeling voor borstkanker en nog gewoon (want nog geen Coronamaatregelen) een uur later in het Deventer Ziekenhuis de uitslag kreeg
We zijn een jaar verder. En wat voor jaar!
Twee weken nadat ik aan het werk ga, zit ik weer thuis: het werken ging prima, maar omdat Corona wel degelijk een groot probleem blijkt te zijn, moet iedereen die dat kan thuis aan het werk. Ik baal ervan, maar het is niet anders. Gelukkig heb ik een fijne werkkamer met een prima werkplek en werkte ik al vaker thuis (want het kan ook heel lekker zijn om thuis rustig te werken, zeker als er veel geschreven moet worden).
Het is een bijzonder jaar. Corona beperkt ons flink in de sociale contacten en fijne uitjes. We kunnen niet naar Parijs voor ons 40-jarig huwelijk, Merette mag een lange periode niet bij ons op bezoek komen (en wij niet bij haar) en ondertussen vordert mijn afvaltraject tergend langzaam, maar gestaag. De zomer geeft wat meer lucht. Zeker als Merette weer bij ons mag komen, is het eigenlijk best te doen.
We reserveren tijdslots voor een bezoekje aan de dierentuin alsof we nooit anders hebben gedaan en gaan niet meer even spontaan uit eten of naar een terras, maar spreken keurig van te voren af. We dragen een mondkapje waar dat van ons gevraagd wordt. In september brengen we nog een weekje door op de Veluwe met zijn allen. En net voor in oktober de regels weer strenger worden viert Luca zijn vijfde verjaardag én zijn eerste kinderfeestje.
Ik hoor en zie veel verhalen over mensen die zich wijden aan vreemde hobby’s; want ze vervelen zich zo. Mijn collega’s en ik hebben daar geen last van: de recyclepleinen hebben het verschrikkelijk druk omdat iedereen blijkbaar tijd heeft om zijn zolder (en de rest van het huis) op te ruimen en te verbouwen (en ook doordat er minder mensen tegelijk toegelaten kunnen worden vanwege Corona), ze moeten meer afval inzamelen omdat we meer thuis zijn (en dus meer afval produceren) en het werk in het groen en grijs gaat gewoon door. Team communicatie heeft dan ook echt geen tijd om zich te vervelen en ik dus ook niet. Míjn zolder is nog steeds niet opgeruimd…De tweede helft van het jaar staat wel een beetje in het teken van allerlei onderzoeken in het ziekenhuis, maar gelukkig lopen ze allemaal aardig goed af.
Onze oudste dochter kocht een huis, onze jongste verkocht dat van haar en haar partner en zij zijn samen inmiddels voor haar werk vertrokken naar Panama. Raar om geen afscheid te kunnen nemen op Schiphol en ook raar dat we nog geen bezoekafspraken kunnen maken.
Corona heeft mijn leven – net als dat van iedereen – beïnvloedt het afgelopen jaar. Toch voerde het niet de boventoon, daarvoor gebeuren er nog te veel andere dingen in mijn leven. Gelukkig maar!
