Sinds de serie nierbekkenontstekingen van 2018 wordt mijn ene nier met enige regelmaat gecheckt en in januari van dit jaar blijkt er een niersteentje in te zitten. Omdat niet helemaal duidelijk is hoe groot dat is, moet er extra onderzoek plaatsvinden via een CT-scan. Is het te groot dan wil de uroloog het eruit halen. Ze zegt iets over een operatie, slangetje, veertien dagen en ik denk: past dat wel bij mijn mogelijke operatie in Velp? Ik moet wel zorgen dat beide zaken niet in elkaars vaarwater zitten. Zij is dan ook de eerste die ik van mijn plannen op de hoogte stel. Met enige gêne, maar ik zal toch moeten. ‘Dat is wel een trigger voor nierstenen’, is haar eerste reactie. ‘Maar het gaat je ook zó veel gezondheidswinst opleveren; we gaan die nier gewoon extra goed in de gaten houden! Dat komt helemaal goed.’ Ik word helemaal blij van haar positieve reactie! Het niersteentje blijkt veel kleiner dan gedacht en mag voorlopig gewoon blijven zitten.

De volgende met wie ik ga praten is mijn leidinggevende. Ik wil het nieuws pas echt wereldkundig maken als ik door de screening ben, en vaststaat dat de operatie gaat plaatsvinden, maar omdat het toch zeker ook gevolgen gaat hebben voor mijn werk, vind ik het wel zo netjes om mijn werkgever vast op de hoogte te stellen. Ook daar een positieve reactie. Of ik het wel vast wil kortsluiten met Personeelszaken? Dat doe ik en tot mijn verrassing wordt daar gezegd dat ik de helft van de tijd die ik aan het traject moet besteden als werktijd mag rekenen. De werkgever is immers ook gebaat bij mijn gezondheid. Ik voel me meteen kilo’s lichter! 😊 Wat fijn dat er ook hier zo positief wordt gereageerd!

Kort daarna krijg ik de diagnose borstkanker en staat de wereld op zijn kop. Maar alle behandelaars in het ziekenhuis verzekeren me dat het een goede stap is en moedigen me aan om vooral verder te gaan, als ik klaar ben met de behandelingen voor de kanker. Juist omdat het mijn gezondheid zoveel goed zal doen.
Ik vertel veel mensen van mijn plannen, vooral ook omdat het me heel hoog zit dat er zo’n gemene (voorlopige) streep door de rekening is gehaald. Iedereen is in eerste instantie bezorgd om de kanker, maar niemand reageert negatief.

Als ik in augustus bij een bariatrisch chirurg geweest ben voor overleg en groen licht heb gekregen voor een gastric sleeve, vertel ik het aan steeds meer mensen. De reacties zijn hartverwarmend. Mensen vinden het stoer dat ik de uitdaging aanga, vertellen me dat mijn overgewicht nooit het eerste is waar ze aan denken als ze me zien, maar juist mijn vrolijkheid, mijn krullen, mijn passie voor sociale onderwerpen en mijn enthousiasme. Van verschillende kanten hoor ik zelfs dat ik mijn kleding zo goed weet te kiezen, terwijl ik zelf het gevoel heb dat ik altijd vooral let op hoe de pasvorm is, en of het wel afkleedt. Ik krijg er een kleur van als ik dit hier opschrijf… Hebben jullie enig idee hoe goed het doet? Hoe blij ik van die reacties word?
Tot nu toe vind ik het een pittig traject, er zitten nog allerlei onderzoekjes rond de borstkanker tussen, behandelingen bij de fysiotherapeut, bezoekjes aan de psycholoog, controle bij de bedrijfsarts en de sessies bij de Nederlandse Obesitaskliniek. Het is vermoeiend ik vind het ongelooflijk spannend. Maar al die lieve, positieve en fijne reacties maken dat ik er alle vertrouwen in heb dat het goed komt!