Er ligt nog een opdracht van de psycholoog van de Nederlandse Obesitaskliniek.

‘Beschrijf in een brief aan jezelf hoe je leven er over vijf jaar uitziet. Maak twee versies, één voor als je veranderingen aanbrengt in je leefstijl en één waarin je geen veranderingen aanbrengt in je leefstijl. Denk aan je gezondheid, klachten, hoe je je over jezelf voelt, wat je doet, of niet doet.’

De opdracht ligt er al vanaf de eerste of de tweede sessie en moet aankomende maandag (de laatste sessie voor de operatie) af zijn. Ik schrijf graag en veel; ook over het traject dat ik nu ben ingegaan. Maar met deze opdracht kan ik slecht uit de voeten. Want hoezo moet ik aan mezelf vertellen hoe mijn leven er uit zou zien als ik geen veranderingen aanbreng aan mijn leefstijl? Dan was ik hier toch niet aan begonnen? Over drie weken word ik geopereerd, blijft er van mijn maag bijna niets over en zal ik mijn leven lang niet meer kunnen eten wat ik nu kan, weinig alcohol kunnen verdragen en niet meer kunnen eten en drinken tegelijk. Mijn Bourgondische levensstijl zal drastisch veranderen. En dat is nu juist de bedoeling! Ik wil van mijn overtollige kilo’s af, heb geconstateerd dat ik dat niet zonder (ingrijpende) hulp voor elkaar krijg en heb me – na jaren dubben – aangemeld bij Vitalys en de Nederlandse Obesitaskliniek. In de wetenschap dat de operatie slechts het beginpunt is en mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn als het op eten en drinken aankomt. Ik heb er goed over nagedacht, vind het bloedstollend spannend, maar ga het wel aan. Want als ik nu niks doe, kan ik over vijf jaar helemaal niet meer uit de voeten, komen er ongetwijfeld nog meer lichamelijke klachten bij en ga ik de +90 niet halen. En dat ben ik wel van plan. Ik ga er namelijk van uit dat ik de genen van mijn moeder heb; zij is met haar 85 de jongste van zes en drie van haar broers en zussen zijn inmiddels ruim over de 90 geworden. Ik ben van plan dat minimaal te evenaren.
Ik kijk dan ook alleen naar de komende vijf jaar met een positieve blik! En hoe raar ik het ook vind om aan mezelf te schrijven, hier komt de brief…

Voor Monica,

Op de dag af vijf jaar na de operatie – 9 december 2024 – is je laatste officiële werkdag. De dag erna word je 67 en deze maand krijg je voor het eerst AOW. Je kijkt terug op een aantal bewogen jaren.
Als in februari 2019 borstkanker wordt geconstateerd, moeten de plannen om eindelijk te gaan voor een bariatrische ingreep in de koelkast. Maar je bent vast van plan om het traject op te pakken als de behandelaars in het Deventer Ziekenhuis akkoord geven, en zij zijn dat volmondig met je eens. ‘Het zou toch zonde zijn als wij je genezen van borstkanker en je vervolgens gezondheidsproblemen krijgt door je gewicht?’, is de conclusie.
Operatie, antihormoontherapie, bestraling, ontelbare bezoeken aan het Deventer Ziekenhuis en de Radiotherapiegroep volgen. Van de antihormoonpillen ben een maand of twee harstikke misselijk. Dat is vervelend, maar leidt er wel toe dat je eetpatroon flink verandert. Je moet namelijk wel blijven eten om alle behandelingen te kunnen ondergaan. Maar dat eten (en drinken) is veel gezonder én heel veel minder dat daarvoor. Als de misselijkheid verdwijnt blijkt het verrassend makkelijk om je nieuwe eetpatroon vast te houden. Vlak voor de operatie ben je dan ook al ruim 13 kilo afgevallen. Mooi meegenomen, want een paar kilo minder is al van invloed op het welslagen van de ingreep.
In augustus heb je een fijn gesprek met een van de bariatrisch chirurgen in het Rijstateziekenhuis. Vanwege je ‘mononier’ met bijbehorend niersteentje is een gastric sleeve de aangewezen operatie. En ja, het lijkt hem en heel goed idee om wel te zorgen dat er tussen je laatste bestraling en de operatie minimaal zes maanden zijn verstreken. Niet zozeer vanwege de operatie, maar ook omdat de periode erna veel impact zal hebben op je lijf. Als de operatiedatum vaststaat moet je een aantal afspraken bij de mammapoli en de radiotherapie verzetten, want die staan gepland in de week na 9 december. Iedereen doet zijn best om ze nog voor de ingreep te plannen. De operatie verloopt voorspoedig en dan begint het echt: je mag niet meer eten en drinken tegelijk, moet twee weken vloeibaar eten, en daarna blijkt het heel lastig om aan de zes eetmomenten per dag te komen. Maar langzamerhand gaat dat allemaal beter. Eten smaakt weer, en je leert hoe je toch lekker eet, maar in hoeveelheden die gezond zijn. Na een paar maanden ga je ook weer mee uit eten. De restaurants in Deventer waar je graag komt zijn zeer bereid om kleine porties voor je te maken, zodat je toch lekker mee kan doen.
Nu ben je dan vijf jaar verder. Je hebt niet al je vrijwilligerswerk weer volledig opgepakt en hebt gebruik gemaakt van het generatiepact waardoor je bijna een dag minder kunt werken in de week. De impact van de antihormoontherapie blijkt niet te onderschatten; best mee te leven, maar niet altijd een feestje en dat kost energie. Daarbij komt de spanning van de borstkankercontroles: de aangetaste schildwachtklier kan je heel soms even onzeker maken: wat nou als er toch stiekem kankercellen aan de wandel zijn gegaan? Die dag minder werken heeft veel ruimte gegeven om de juiste balans te vinden in de laatste vijf jaar van je werkzame leven.

Langzamerhand krijg je steeds meer energie en conditie. De eerste echte test is in mei 2020. Veertig jaar getrouwd en met de hele familie naar Parijs en Disney. Waar je een half jaar daarvoor nog nauwelijks een paar honderd meter kon lopen, wandel je nu uitgebreid door Parijs.
Berlijn, Indonesië, Riga, de Balkan, Oeganda (heel stiekem droom je nog van een bezoekje aan de berggorilla’s), IJsland, Lapland en Azië staan nog op het verlanglijstje. Maar het feit dat je gewoon een wandeling kan maken op de Holterberg als je daar zin in hebt, maakt het leven al zo veel leuker. Net als de constatering dat je weer probleemloos de trappen op en af loopt, een paar uur kunt staan bij een concert, je veters kunt strikken, met de stofzuiger door het huis banjert en lekker in de tuin kunt werken. Je bloeddruk is normaal, je gezondheid prima en je knieën doen weer wat jij wilt. En oh ja: je hoeft niet meer naar de grotematenwinkel…
Het is pittig geweest, dat wel, maar je zou het zo weer over doen. Morgen mag je 67 kaarsjes uitblazen en de wereld ligt aan je voeten…