Maandag 18 februari. Vandaag maak ik kennis met de oncologisch chirurg. Hij zal me ook de uitslag van de MRI melden. ‘Uw linkerborst is volgens verwachting, die tumor kan er prima uitgehaald worden met een borstsparende operatie. Maar de MRI laat mogelijk verdachte lymfeklieren zien in uw oksel – dat kan overigens komen door beschadigingen van het biopt – en ook in de rechterborst zien we een plekje. Tja, dat is de bijvangst van extra onderzoeken, vaak zien we dan meer dingen. Meestal is er niets aan de hand en dat denken we nu ook, maar we kunnen ze niet negeren dus we móeten het wel onderzoeken. We maken meteen een afspraak voor een echo en een mogelijke biopsie voor morgen. Ik begrijp dat het vervelend is, maar zorgvuldigheid gaat voor alles. Dit doen we niet om te kijken of er kanker zit, maar om het uit te sluiten.’

Zo. Daar had ik even niet op gerekend. Ik had nog wel in mijn achterhoofd gehouden dat ik te horen zou krijgen dat borstsparend niet zou kunnen, maar dit toch echt niet. De radioloog had bij de echo nog heel duidelijk gezegd dat hij niets verontrustends zag in mijn oksel (‘dat is geen garantie mevrouw, maar wel fijn’) en het bevolkingsonderzoek heeft in mijn rechterborst ook niets geconstateerd. Weer een onderzoek, weer wachten op uitslagen…
De volgende dag lig ik weer op de echotafel. De radioloog begint met de oksel. ‘Nou, ik vond het op de MRI al discutabel, maar ik zie echt niks geks. Dit ziet er prima uit, daar hoeft u zich geen zorgen om te maken.’ Maar ook hij ziet in de rechterborst een plekje. Een stuk kleiner dan in de linker en het kan heel goed onschuldig zijn. Er is maar een manier om het definitief te weten en dat is een nieuw biopt. Of ik er de vorige keer veel last van heb gehad? Nou nee, zelfs een echte bloeduitstorting is uitgebleven en ik heb er nauwelijks iets van gevoeld. ‘De lat ligt dan dus hoog voor me’, constateert hij met een glimlach. Dat ben ik met hem eens.
Hij geeft de verdoving en maakt een sneetje in de huid waar de (best grote) naald doorheen moet. Daarbij raakt hij een adertje. Dat bloedt. Een tikkeltje extra omdat de verdoving als bloedverdunner werkt. Hij drukt me bijna door de tafel heen om het bloeden te stelpen, maar heel veel helpt het niet. Het heeft verder weinig consequenties voor de biopten die hij neemt; het is hooguit een tikkeltje eh… bloederig. Als er drie stukjes weefsel zijn verkregen (dus ja, drie keer met die naald naar binnen, maar nee, het doet echt geen pijn), wordt de boel schoongemaakt en wordt er naast een pleister ook een soort van drukverbandje aangelegd. ‘Deze keer wordt het wel blauw hoor!’, waarschuwt de verpleegkundige. Ik kijk met een schuin oog naar de radioloog. ‘Die lat heb je dus wel verloren vandaag hè?’ Hij kan niet anders dan het beamen… (Overigens: no offense: hij kon er niets aan doen, zo’n adertje zit gewoon net even in de weg, en ik heb er verder helemaal geen last van, de plek is alleen een heel klein beetje gevoelig als ik er aan kom.)
We melden ons weer bij de PA. Ze beaamt dat het buitengewoon vervelend is dat ik weer een dag moet wachten. Maar ook zij zegt: ‘We kúnnen het niet negeren, we moeten gewoon zeker weten dat het echt niks is. En mocht dat wel zo zijn, tja, dan doen we alles gewoon dubbel: aan beide kanten opereren en bestralen. Kan allemaal tegelijk. Een soort copy/paste. Want ook als dit mis is, blijft het goed te behandelen…’