Het is even een paar dagen rustig wat ziekenhuisbezoekjes betreft. Ik probeer wat te werken (maar dat is niet echt een succes), kijk veel televisie (lang leve NPO Start en Video On Demand) en de sjaal die ik voor Roos aan het haken ben, vaart er wel bij. Ik begin met het schrijven van deze blog, omdat ik nu zo langzamerhand de meeste mensen, waarvan ik dacht dat het moest, wel persoonlijk op de hoogte heb gesteld. De blog is voor mij een heel fijne manier om mijn gedachten op papier te zetten en meteen heel veel mensen tegelijk op de hoogte te kunnen houden.

Een ruime week geleden wist ik nog van niks en nu komen er lieve kaartjes met vooral teksten over sterkte en meeleven. In eerste instantie heb ik de neiging om ze – nadat ik ze gelezen heb – heel snel bij het oud papier te doen. Dit gaat niet over mij; ik wíl niet dat het over mij gaat.
Ik wandel hier gewoon rond, voel me lichamelijk helemaal niet ziek; ik voel me een soort van spijbelaar die stiekem onder werktijd een beetje zit te haken en televisie kijken. Ik ‘verdien’ helemaal geen kaartjes. En ja, verstandelijk weet ik heus wel dat dat niet zo is, maar het maakt wel duidelijk hoe gevoel en ratio soms helemaal niet met elkaar in overeenstemming zijn.

Behalve kaartjes, komen er ook bloemen. Ik zet ze op de vaas, en betrap me ook hier op een ongemakkelijk gevoel. Na een paar dagen realiseer ik me dat ik een geluksvogel ben, met zoveel lieve mensen om me heen die reageren op mijn berichtjes en waarvan ik bloemen en kaarten krijg. Dus…. kom maar door met die kaartjes! Ik word er gewoon heel blij van!