Wegen is – na een bariatrische ingreep – wel een dingetje. Bij de Nederlandse Obesitaskliniek wordt geadviseerd om thuis niet op de weegschaal te gaan staan. Maar ik denk niet dat heel veel mensen dat kunnen opbrengen. Ik in elk geval niet. Dat het afgeraden wordt is vooral om mensen te beschermen; de een valt veel sneller (en meer) af dan de ander, en uiteindelijk komt het bij bijna iedereen goed. Ik denk dat ik daar niet zo gevoelig ben, ik heb voor hetere vuren gestaan en ben een redelijk nuchter mens. Bovendien heb ik vanaf maart vorig jaar heel vaak op de weegschaal gestaan.

Tot vlak voor de operatie op 11 december met een mooi resultaat; er was zo’n vijftien kilo af. Bij lange na niet genoeg om mijn risico’s en klachten van het overgewicht te verhelpen, maar wel een mooi begin. Tot een kilo of twaalf viel het trouwens niemand op, maar de laatste weken voor de operatie begonnen mensen het wel te zien. Een week na de operatie ben ik op de weegschaal gaan staan: – 5,5 kilo. Een mooi begin (en ook logisch na een best pittige operatie en een aantal dagen van bijna niets eten). 
Inmiddels ben ik tweeënhalve week verder. Eten gaat – eufemistisch uitgedrukt – heel matig. Er komt weinig in, al gaat het wel stapje bij stapje iets beter. Dan zou je zeggen: de kilo’s vliegen eraf. Maar helaas: niets is minder waar. Drieënhalve week na D-day geeft de weegschaal -7 kilo aan. Dat betekent dat er in die tweeënhalve week ploeteren, misselijk zijn, geen energie hebben en heel weinig eten slechts 1,5 kilo is verdwenen. Ik weet dat het goed gaat komen, maar als ik heel eerlijk ben valt het toch een beetje tegen…