Inmiddels zijn we weer ruim twee weken verder. Ik heb inmiddels een brief van het UWV waarin staat dat ik bijna een jaar ziek thuis ben, dat mijn werkgever daarom wel eens minder zou kunnen gaan betalen en dat een arbeidsdeskundige moet gaan kijken of ik überhaupt nog in mijn oude functie kan re-integreren. Beetje kort door de bocht, maar het staat er wel. Ik wist dat ik die brief zou krijgen, maar het is toch behoorlijk confronterend. Bijna een jaar thuis! Dat had ik toch niet kunnen bedenken toen ik vorig jaar op 29 januari mijn borsten liet pletten tijdens het bevolkingsonderzoek…

Op 2 maart krijg ik mijn eerste mammografie na de behandeling. Daar moet ik niet te veel aan denken, want ik vind het reuze spannend. Maar voorlopig ben ik nog bezig met het herstellen van de pittig uitgevallen operatie aan mijn maag en middenrif. Eten is een drama. De emmer en ik zijn nog te vaak vriendjes. Van alle kanten hoor ik: maar dan vliegen de kilo’s er af. Nou: niet dus! De teller staat op -8 kilo en dat is – vijfeneenhalve week na de operatie – echt heel erg weinig.

Ik bel met de verpleegkundige van Vitalys. Conclusie: ik krijg eigenlijk te weinig voedingsstoffen binnen. Advies: de maagbeschermer tijdelijk verdubbelen, stoppen met de vitaminepillen en toch maar weer even terug naar wat meer vloeibaar. Gaat het met een week nog niet beter, dan wordt er een ‘slikfoto’ gemaakt. Wat dat dan ook moge zijn. Langzamerhand slaat de frustratie toch een beetje toe. Ik ben van nature een optimist (vind ik zelf), maar kan ik ooit weer een beetje genieten van eten? En gaat het echte afvallen nog wel komen?
Ik heb mijn eerste afspraak in het nieuwe jaar met de fysiotherapeut. Naast de behandeling voor een onwillige borstspier (bestralingsschade volgens de chirurg, operatieschade volgens de radiotherapeut, de waarheid zal in het midden liggen) gaat hij me ook helpen met het opbouwen van mijn conditie. ‘Maar nu nog even niet’, concludeert hij, als hij hoort hoe het met mijn energielevel is gesteld. ‘Eerst moet je je beter voelen, dan gaan we opbouwen.’ Fijn aan de ene kant (want ik voel met schuldig omdat ik nog weinig tot niets doe aan conditie-opbouw), maar ook een confrontatie: het gaat dus echt nog niet zo als het zou moeten gaan. Volgende afspraak is bij de bedrijfsarts. Ruim anderhalf uur stelt hij de ene vraag na de andere en komt tot de conclusie dat werken er voorlopig echt nog niet in zit. Ik ben het met hem eens, maar toch: confronterend! Hij gaat een afspraak regelen met een arbeidsdeskundige. Gelukkig denkt híj wel dat ik over een tijdje weer terug kan in mijn eigen functie (zelf ben ik daar voor 200% van overtuigd, maar zo’n brief van het UWV roept toch even twijfel op).
Na deze afspraak rijden we regelrecht naar een heel fijne bloemist: hoog tijd voor een mooie bos bloemen…