Ik had me voorgenomen om – na de gastric sleeve-operatie – minimaal één keer in de week een blog te schrijven over de voortgang. Dat aantal heb ik, tot nu toe, wel ongeveer gehaald; aan het begin van de periode was er nog wel het een en ander te vertellen. Maar nu weet ik het niet meer. Want er is niks nieuws te melden. Het eten gaat ietsjes beter, maar meer dan vijf keer haal ik (meestal) nog niet. De weegschaal blijft hardnekkig volhouden dat ik niet tot nauwelijks afval. Het totaal na de operatie staat nu op -12. Dat lijkt heel wat, maar is – 9 weken na de operatie – niet echt spectaculair. Velp zegt dat het goed komt, maar er komt nu simpelweg te weinig eten in.
Mijn energielevel wordt dan ook niet echt veel beter en dat betekent dat ik mezelf weer lekker in de weg zit. De huisarts (waar ik ben omdat ik last heb van dikke voeten en enkels, terwijl je toch zou verwachten dat dat nu minder wordt…) constateert: ‘Wat had je nou gedacht? Eerst een jaar geleden borstkanker met alle stress en de behandelingen en nu dit. Je wilde zelf zo snel, en dat was ook verantwoord, maar de operatie was een stuk zwaarder dan gedacht. Kijk dan niet gek op dat je lijf echt tijd nodig heeft om bij te komen. En neem die tijd. Je bent te ongeduldig…’ En passent ga ik met een recept voor een flinke hoeveelheid Lactulose naar huis, want ook de stoelgang is niet echt op orde te krijgen. (De apotheek is blij met mij!) Voor mijn voeten en enkels wil hij even verder kijken naar een aantal bloed- en urinewaardes.
Wet Poortwachter beheerst inmiddels een deel van mijn agenda. Mijn salaris wordt teruggebracht naar 70%. Dat kan ik hebben, maar leuk is anders. Ik heb een (goed) gesprek met een arbeidsdeskundige. Er moeten plannen gemaakt worden voor mijn re-integratie; ook voor eventueel een andere functie of zelfs buiten de deur. Niemand denkt dat het zover komt, maar het is een wettelijke verplichting. Confronterend, dat wel.
In overleg met de bedrijfsarts gaat de arbeidsdeskundige kijken of ik mogelijk een heel klein beetje kan gaan opbouwen. Over een paar weken wordt de nieuwe locatie van mijn werkgever in Deventer in gebruik genomen. Dat betekent dat ik – dicht bij huis – een goede werkplek zou hebben. Maar het kan ook nog zijn dat de bedrijfsarts vindt dat ik dat beter nog een paar weken kan uitstellen. Ik hoor het de komende week. Maar ook daar is het advies in elk geval: neem je tijd, loop niet te hard van stapel.
Ik wandel braaf, en dat gaat ook echt wel vooruit (een half uur achter elkaar houd ik inmiddels vol), maar doe het niet bepaald voor mijn plezier. Het weer werkt niet echt mee: het wordt langzamerhand tijd voor de lente (wat mij betreft mag het ook nog echt een lekker stukje winter zijn met sneeuw of vorst, maar ik word langzamerhand een tikkeltje moe van de regen en de grijze luchten). In de week van 24 februari ga ik met de fysiotherapeut kijken of het lukt om aan mijn conditie te gaan werken in de sportzaal.
Natuurlijk doen we ook leuke dingen! Met de hele familie naar het Spoorwegmuseum om Renate’s verjaardag te vieren, en daarna in Arnhem uit eten (nou ja eten) bij Goed Proeven. Veel eten doe ik niet (je kan daar allemaal kleine gerechtjes bestellen en die delen, dus het was wel een heel handige keuze) en het wijntje dat ik voorzichtig probeer smaakt nog nergens naar. Maar gezellig (en dodelijk vermoeiend) is het wel!
Luca komt een dagje logeren en we bakken samen koekjes (en ja, die eet ik ook. Elke avond bij een kop thee, eet ik één klein koekje. Waar ik niet echt een zoetekauw ben, smaakt me dat koekje wonderwel).
Ik ga voor het eerst weer naar een vergadering (laat me halen en brengen, want autorijden is nog niet verantwoord). Vermoeiend, maar zó fijn om even over belangrijke dingen te kunnen en mogen nadenken! Ik krijg er zelfs bloemen, simpel omdat ik er weer ben…
Zaterdagavond 15 februari zitten René en ik bij Stef Bos, in de Deventer Schouwburg. Wat heeft die man toch een heerlijk repertoire. De dag daarna volg ik het advies van de chirurg die mijn borstoperatie heeft gedaan: ‘Drukke dag gehad? Volgende dag een groot rood kruis in je agenda en bijkomen!’
