Het is nu ruim drie weken geleden dat ik ben geopereerd en een gastric sleeve heb gekregen. De meeste pijn is weg, hoewel er nog één plek is die heel gevoelig kan zijn. Die maakt ook dat ik nog niet lang op mijn zij kan liggen en dus het grootste deel van de nacht half rechtop zit. Ik slaap er prima om, als ik rond een uur of negen mijn bed opzoek lukt het me niet om nog even TV te kijken; ik val bijna meteen in slaap. Natuurlijk ben ik wat vaker wakker, omdat ik niet mijn favoriete slaaphouding kan opzoeken, maar met een luisterboek in mijn oor, val ik meestal snel weer in slaap. En als dat niet lukt, lig ik gewoon een tijdje lekker te luisteren.

In de app van de groep lees ik dat de meeste mensen al weer redelijk ‘met de pot’ mee-eten. De anderen hebben allemaal een gastric bypass, en mochten dus na vijf dagen weer vast voedsel proberen. Bij de meesten gaat dat heel aardig, hoewel er zeker ook voedsel is dat heel verkeerd valt. Ze proberen van alles uit, en vaak lukt het, hoewel het wel bij heel kleine hoeveelheden blijft. Maar dat is nou ook precies de bedoeling!
De chirurg heeft me gewaarschuwd dat ik mogelijk wel wat langer dan twee weken (de normale tijd bij een sleeve) vloeibaar moet eten, vanwege de herstelde middenrifbreuk. Daarmee is er meer beschadigd van binnen en dat heeft een langere hersteltijd nodig.

Omdat ik me slap voel, het nog steeds de hele dag koud heb én de kwark me zo ongeveer mijn neus uitkomt (en nee, ik lus geen brinta…) ga ik na twee weken toch voorzichtig een crackertje proberen. Een volkoren cracker met een gekookt eitje. Lekker! Ik voel niet dat ik heel vol zit, maar heb ook geen zin meer in eten als het op is. Diezelfde dag eet ik ook een cracker met hummus en een paar kleine tomaatjes. Ook dat gaat goed. Verder houd ik het bij soep, kwark en smoothie. Warm eten is me nog een stap te ver.
Maar ook de crackers blijken niet persé een succes. Gaat het de ene dag goed met een eitje, de volgende dag gaat het helemaal mis en komt het er zo weer uit. Ik kan er geen peil op trekken.
Als het mis gaat, is het een heel raar gevoel: alsof er een blokkade zit tussen mijn slokdarm en mijn maag. Daar kan niks meer door. Duurt dat lang, dan ontstaat er een probleem, want doordat je wel moet blijven slikken, hoopt het speeksel zich op in de slokdarm; dat kan geen kant op. Nou ja, behalve uiteindelijk de verkeerde….
Ik rommel een paar dagen aan met af en toe een crackertje en verder nog steeds vloeibaar. Op oudejaarsdag probeer ik een paar hapjes hutspot. Dat gaat goed en zelfs een klein hapje appelbeignet gaat er probleemloos in. (De jaarwisseling krijg ik nauwelijks mee, om tien uur vallen mijn ogen echt dicht en verhuis ik naar mijn bed.)
Ik besluit de volgende dag voor mezelf te ‘koken’. Een stukje kabeljauwfilet (eiwitten, eiwitten!), een klein aardappeltje en een paar worteltjes uit de stoomkoker. Het smaakt niet echt en het valt nog slechter. De emmer en ik zijn die avond beste maatjes. De nacht erna slaap ik slecht, ik heb spierpijn en ben misselijk. Dat houdt de volgende dag aan; het lukt me met veel moeite om een paar keer een beetje kwark en een keertje soep te eten.

Van wandelen (wat ik echt heel braaf – en met plezier – gedaan heb de dagen ervoor), komt het niet; ik kan er de energie niet voor opbrengen. Ik merk dat ik mega chagrijnig ben, maar ik kan er niks aan doen. De bariatrisch verpleegkundige, die me belt om te inventariseren hoe het gaat, geeft aan dat het echt normaal is. ‘Bij een sleeve kost het veel moeite om op gang te komen. Met de middenrifbreuk erbij, wordt dat alleen maar erger. Maak je vooral geen zorgen: het komt goed!’ Nou, daar ga ik dan maar van uit (maar de lol is er echt een beetje af de laatste dagen…).