Vandaag ben ik precies een half jaar met pensioen. Op 9 december nam ik afscheid van mijn collega’s en 10 december werd ik 67 en stopte mijn werkzame leven. Tenminste: in loondienst. Want mijn eigen schrijfbedrijf is er nog en natuurlijk al mijn vrijwilligersklussen. Maar een beetje minder druk op de ketel leek me fijn. Want de afgelopen jaren zijn druk geweest. Borstkanker , een maagverkleining, Corona en verder nog de nodige medische gekkigheden. Mijn droom om weer lekker een kilometer of tien te wandelen kon in de prullenbak vanwege oedeem (en daarmee ook het idee om na mijn pensioen stadsgids te worden in mijn mooie Deventer) en de antihormoontherapie doet soms gekke dingen met je hoofd en je lijf.
(Vrijwilligers)werk, leuke schrijfopdrachten en mantelzorg. Het liet zich combineren. Maar het is wel ten koste gegaan van een aantal zaken. Niet altijd tijd voor vrienden en familie, een hoofd dat te vol zat om over allerlei zaken te bloggen die ik graag met jullie wil delen, het opruimen van mijn huis én eindelijk eens een haakproject afronden binnen de gestelde tijd.
Maar… vanaf januari 2025 komt het goed! Dan heb ik immers heel veel tijd voor al deze leuke klussen en kunnen er vast nog een paar bij. Voorlezen op school, taallessen geven aan nieuwkomers, ik heb er zin in! Er komt iets tussen. Iets dat energie en tijd kost. Dat voorrang heeft. Kan gebeuren, mijn tijd komt!
In april gaan we naar Parijs, een trip die gepland stond voor ons 40-jarig huwelijk in 2020, maar ja: Corona. Nu kan het wel. Vlak ervoor horen we dat de PSA-waarde van René licht verhoogd is. Tijd voor een bezoekje aan de huisarts, die een vergrote prostaat constateert, en doorverwijst naar de uroloog. Nog geen grote zorgen, het kan prima passen bij zijn leeftijd. De uroloog laat een scan maken en is dan minder positief: het lijkt wel op een tumor. Maar het kan alle kanten op: van een hele nare tot een milde waar niks aan gedaan hoeft te worden. Om dat te weten moeten er biopten komen. Dat plannen we na Parijs en we genieten van vijf drukke dagen in de lichtstad (en een bekerfinale op twee telefoons).
Terug in Nederland volgen de biopten en de uitslag: een agressieve tumor (voor de kenners Gleason 8) en geen (zichtbare) uitzaaiingen. Dat betekent dat we een ons bekend traject in gaan. Een traject van scans, bestralingen, antihormoontherapie en veel, heel veel bezoekjes aan het ziekenhuis en de Radiotherapiegroep. We zitten in de achtbaan, de deur is dicht en we moeten de hele rit uitzitten. De vooruitzichten zijn goed, met de gekozen behandeling is volledige genezing een goede optie.
Ik krijg met enige regelmaat de vraag of het bevalt mijn pensioen. Eerlijk? Ik heb nog even geen idee! Maar van achter de geraniums zitten komt het niet, nog niet. Hoewel ik het wel één keertje heb geprobeerd. Zodat ik weet hoe dat voelt!
