Als moeder van een (volwassen) dochter met het Syndroom van Down én als voorzitter van Bulungi prijs ik me gelukkig dat Merette in een land woont waar de zorg voor mensen met een verstandelijke of meervoudige beperking goed geregeld is. Ze heeft een fijne woonplek, een fijne werkplek en voldoende activiteiten en leuke dingen te doen om een goed leven te hebben. Maar… de zorg kan ook beter! We willen graag dat mensen met een beperking (wat voor beperking dan ook) volwaardig kunnen deelnemen aan de maatschappij, maar bezuinigen wel op begeleidingsuren, waardoor dat lastig wordt. Ook op het speciale vervoer valt nog wel eens wat aan te merken waardoor ze niet (op tijd) bij activiteiten aankomt.

Het beroep op ouders en broers en zussen om bij te springen wordt dringender, waarbij de politiek er aan voorbij gaat dat die verwanten vaak al heel veel doen. Ik doe de was voor Merette, regel haar geldzaken, koop haar kleding, maak afspraken met artsen of andere gezondheidsinstanties (en ga dan ook mee naar die afspraken), ze is ongeveer twee weekenden in de maand bij ons, gaat met ons op vakantie, ik ga met haar naar de kapper en dan vergeet ik ongetwijfeld nog een behoorlijk aantal zaken. Met liefde gedaan, maar er komt een tijd dat we dat niet meer kunnen. Die tijd is voor andere mensen met een beperking al lang aangebroken. Soms wordt ik er een tikkeltje boos en opstandig van.

Op bezoek bij Bulungi

In juni gaat Roosmarijn naar Oeganda. Tijdens haar drukke werkzaamheden heeft ze een halve dag de gelegenheid om op bezoek te gaan bij Bulungi in Mpigi. Gezien het verkeer tussen Kampala en Oeganda wordt dat nog een uitdaging, maar met hulp van onze projectdirecteur Moses Walusembi komt dat vast goed. Natuurlijk willen we dan niet dat Roos met lege handen komt, dus vragen we Moses wat op dit moment prioriteit heeft. Dat drukt me meteen weer met de neus op de feiten als het gaat om de zorg voor mensen met een beperking in Oeganda. Daar is immers amper zorg voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke of meervoudige beperkingen. En kennis en kunde is er ook weinig.

Girls Dormitory

De prioriteit van Moses blijkt een slaapzaal voor meisjes en vrouwen. Een ‘Girls Dormitory’. Want nu slapen de meisjes in een lokaal van de school. ’s Avonds de schoolbankjes eruit, bedden erin, in de ochtend de omgekeerde volgorde. Dat kan, dat is simpelweg wat er gebeurt in een land als Oeganda. Je doet het met wat je hebt en wat je kunt. Maar wat zou het fijn zijn als we op korte termijn kunnen beginnen met de bouw van de zo gewenste ‘Girls Dormitory’. In eerste instantie de slaapgelegenheid, in een volgende fase ook een eigen bad- en toilet-unit (die ze nu delen met de jongens).

Relativeren

Het verzoek van Moses maakt dat ik mijn opstandige gevoel over de zorg hier weer even in perspectief zie en kan relativeren. Ik blijf me inzetten om die te verbeteren, voor zover dat kan als ouder, maar wat ben ik blij dat Merettes wiegje in Nederland stond en niet op 8000 kilometer hier vandaan in Oeganda!

Helpen kan!

Natuurlijk willen we bij Bulungi heel graag een bijdrage leveren aan de ‘Girls Dormitory’.
Daarom zijn we begonnen met een actie om de eerste 1000 euro door Roos te laten overhandigen aan Moses als ze volgende week op bezoek gaat. Daarmee zijn we er nog lang niet, maar het is een goede start op te gaan bouwen.
Wil je meehelpen? Dat kan heel makkelijk via deze link.
We zijn blij met elke bijdrage!