Ik kijk op mijn website en zie dat mijn laatste blog van ruim drie maanden geleden stamt. Op een of andere manier was er even geen inspiratie. Het stuk in de Stentor over Merette is niet overal heel goed gevallen; wij maakten immers zelf de keuze (en daar sta ik nog steeds achter) om als ouders wel met haar te knuffelen, terwijl de 1,5 meter afstand nog steeds aangeraden werd (en wordt). Het doet me verdriet dat het door een aantal mensen zo is opgepakt, maar ik realiseer me ook dat mijn politieke sensitiviteit – waarschijnlijk door de blijdschap van het moment – me een tikkeltje in de steek heeft gelaten. Het zij zo; ik kan het niet meer veranderen en in ons huis knuffelen we nog steeds met Merette.

Op de dag dat Merette jarig is, wordt mijn moeder aangereden. Ze komt er wonderwel goed af, maar heeft haar sleutelbeen gebroken en een enorm dik en blauw been. Ze kan even niet voor zichzelf zorgen en verblijft een paar maanden in Huize Salland. En wordt er – zachtjes uitgedrukt – niet blij van. Het kost mij veel energie: ik probeer zo veel mogelijk op bezoek te gaan en dingen te regelen, maar dat heeft onmiddellijk gevolgen voor mijn eten. Want ik moet ook nog gewoon werken, op Luca passen, dingetjes doen voor Merette én aan mijn conditie werken. Dat is allemaal wat veel en dan merk ik meteen dat ik in de knoei komt met mijn eetpatroon en heel snel misselijk ben. Na een maand of twee mag ze weer naar haar eigen huis en inmiddels scharrelt ze weer aardig rond en wandelt ook weer dagelijks in de stad.

Ik heb de halfjaarlijkse, medische controle in Velp. Alles ziet er goed uit, en ja, het afvallen gaat langzaam, dat vinden ze daar ook. Maar het gaat wel gestaag door. Mijn ijzergehalte is wat aan de hoge kant, dat moet ik na een week of vijf nog een keer laten prikken via de huisarts. Door alle drukte wordt dat iets later, maar als het opnieuw geprikt wordt, is het nog steeds te hoog. ‘Ik weet niet waar dat aan ligt’, constateert de huisarts, ‘ik wil er een internist naar laten kijken, en laten we dan ook meteen een afspraak maken bij de dermatoloog voor je benen.’ Want ja, die benen; die willen maar niet dunner worden. Ik heb al jaren lang van dikke voeten en onderbenen, maar alles aan mij was dik, dus ik vond dat niet zo gek. Nu blijkt dat daar toch mogelijk een andere oorzaak voor is dan mijn overgewicht.

Eind september volgen er weer de nodige ziekenhuisafspraken. De dermatoloog zegt dat mijn dikke benen drie oorzaken kunnen hebben, en waarschijnlijk een combinatie zijn van alle drie. Lipoedeem (hormonaal bepaald, niks aan te doen), lymfeoedeem (door een aantal operaties kan mijn lymfesysteem aardig op de kop zijn gezet en mogelijk is dat al begonnen met de operatie aan mijn nier in de jaren negentig) en inwendige spataderen. Voor dat laatste moet ik nog een keer een onderzoek laten doen. Ik krijg meteen tijdelijk steunkousen aangemeten (en voel me 80!) en een verwijsbrief voor ‘echte’ kousen.
De volgende dag zit ik bij de oncoloog/internist. Ook zij kan geen uitspraak doen over het hoge ferritine gehalte. ‘Het kan van alles zijn’, constateert ze. ‘Van iets dat bij je hoort, tot een auto-immuunziekte, toe een leverafwijking tot kanker. Dat kan ik zo niet zien. En met jouw voorgeschiedenis, kunnen we het ons ook niet permitteren om er niet heel goed naar te gaan kijken. Vooral om vervelende dingen uit te sluiten, maar we gaan het wel verder onderzoeken.’ Dus zit ik een paar minuten later bij het priklab, waar een flink aantal buisjes bloed wordt geprikt. Over een paar weken volgt een CT-scan.

Weer een dag later zitten we bij de radiotherapeut. Daar is alles perfect in orde en het is meteen mijn laatste afspraak bij de radiotherapie. Hij kijkt even in het systeem en ziet de onderzoeken die eraan komen. Ook hij zegt: ‘Het is echt vooral om zaken uit te sluiten, maar ook ik kan natuurlijk geen garantie geven dat er niks aan de hand is.’ We nemen afscheid met de boodschap dat we elkaar nooit meer hopen te zien bij de Radiotherapiegroep.
Het duurt nog een paar weken voor de CT-scan er is en de afspraak met de oncoloog voor de uitslag. Ik voel me kiplekker en zit goed in mijn vel. Ik beweeg me een stuk makkelijker dan een aantal maanden geleden, en draai mijn hand niet meer om voor klusjes in huis, of een schoonmaakbeurt bij een kind dat foto’s moet laten maken voor de verkoop van hun huis. Mijn energiepeil kan nog wel steeds wisselen, maar dat wijt ik aan de anti-hormoonkuur; het is simpelweg iets waar ik rekening mee moet houden. Echt zorgen maak ik me niet. Denk ik. Maar het is toch best fijn als er weer een beetje geduimd wordt….

Oh enne… de foto’s? Die heb ik maar een beetje random bij elkaar gezocht, omdat alleen tekst zo vreselijk saai is….