Eindelijk: de vlag kan uit!

Drie-en-een-halve maand lang mag Merette niet bij ons komen en wij niet bij haar. We houden ons heel trouw aan die regels, want natuurlijk willen we alles doen om te voorkomen dat Corona in haar buurt komt. We zien haar gelukkig regelmatig, want tijdens een wandeling of een tochtje op de tandem komt ze regelmatig even aan. Ze belt, rent de drie treden van de trap af en staat keurig op een paar meter afstand met ons te kletsen. En natuurlijk skypen we elke avond. Alleen: praten is voor Merette lastig. Bovendien zijn al haar activiteiten weggevallen en heeft ze dus ook niet zo heel veel te vertellen. Ook wij beleven in deze gekke tijd niet veel. Met een paar minuten zijn we dan ook wel uitgepraat en dat wordt het altijd een beetje onwennig. Geen reden om het niet te doen, maar we missen het fysieke contact enorm. Even een knuffel, lekker tegen elkaar aan zitten om een film te kijken, samen aan tafel zegeltjes plakken of een puzzel leggen. Nabijheid, zowel fysiek als mentaal: daar gedijt ons meisje op.

Gelukkig is er in haar huis wel altijd fysiek contact geweest: met de begeleiding én met haar huisgenootjes. Ik ben er soms jaloers op. En heb enorm respect voor al haar begeleiders, want ik weet dat zij – ook in hun privéleven – enorm voorzichtig zijn geweest met hun contacten. Net als wij, we vermijden drukte, houden afstand, laten de boodschappen bezorgen en zijn heel veel thuis. Want als de gelegenheid zich voordoet en we mogen weer naar elkaar toe, willen we ervoor zorgen dat dat zo veilig mogelijk kan.
Dinsdag 30 juni is ze jarig. Een ruime week ervoor komt het verlossende woord: de regels worden versoepeld, ze mag naar huis! Er zijn wel wat regels en Zozijn vraagt om ook thuis de anderhalve-meter regel te handhaven en niet te knuffelen.

Ik vind dat dat niet kan. Als Merette bij ons thuis is, kan ik niet uitleggen dat ze wel fysiek contact kan hebben met haar begeleiders en huisgenoten (en denk nou niet dat ze de hele dag aan elkaar zitten, maar een arm om een schouder als dat nodig is, een vlecht in haar haar, gezellig samen op de bank is – gelukkig – de normaalste zaak van de wereld), maar dat dat niet mag met de twee mensen op de wereld die haar het liefste zijn: René en ik, haar vader en haar moeder. Dat kán niet goed zijn voor haar welzijn, dat – hoe lief en betrokken iedereen de afgelopen maanden ook is geweest – de afgelopen periode behoorlijk onder druk heeft gestaan. Dus we besluiten: ze mag met ons knuffelen. Niet met haar zussen, niet met oma, niet met andere lieve vrienden en familie. We ontvangen geen bezoek in huis en in beperkte mate in de tuin, waar de anderhalve meter afstand prima te handhaven is.

Vrijdag 26 juni is het dan zo ver: we hangen de slingers op en de vlag uit. Ik deel een foto van Merette en mij op Social Media, blij en gelukkig staan we samen onder de vlag.
De Stentor belt: mogen ze daar – na het verhaal van drie-en-een-halve maand geleden toen we elkaar niet meer mochten zien – een verhaal over schrijven? Dat mag. Ik ben er blij mee, want waar de Corona-aandacht – terecht – in eerste instantie naar de ziekenhuizen gaat en er nu veel aandacht is voor de verpleeghuizen, is er relatief weinig aandacht voor de sector van Merette. Het is goed als mensen zien en horen hoe moeilijk het ook daar is (geweest) en hoe hard de medewerkers in de VG-sector hebben gewerkt en dat nog doen. Merette en ik praten samen (via beeldbellen) met de journalist. De fotograaf komt langs en maakt – op gepaste afstand – foto’s. Foto’s waarop wij Merette een zoen geven op haar wang. De blijdschap spat van de foto’s en het artikel af.

Zondag ga ik met haar lunchen op een rustig terras in de stad. Samen met haar 85-jarige oma; ook zij hebben elkaar drie-en-een-halve maand niet gezien. Het weerzien is hartverwarmend, en keurig op afstand. Maandag vieren we een voorproefje voor haar verjaardag op dinsdag: sushi wil ze eten en dat gaan we doen. Met haar zussen en aanhang; in de tuin waar we voldoende ruimte hebben om de afstand te bewaren. Het waait die avond en is bepaald fris te noemen, maar met een warm vest (en een goed glas wijn) is het net te doen. We hebben een heerlijk weekend; het is zó fijn om haar weer in huis te hebben!

Dinsdag is ze dan echt jarig. Dat viert ze in haar eigen huis, waar het ook wel tijd is voor een feestje. We halen taart en hapjes en ik heb voor alle begeleiders en medewerkers in haar huis met heel veel liefde een klein cadeautje gemaakt. Vanaf vandaag mag ze die uitdelen. Want ik had het al heel vaak gezegd, maar ik doe het toch nog een keer: lieve, lieve mensen van Zozijn, ik ben zo blij met jullie! Dankzij jullie zorg, liefde en aandacht is Merette de afgelopen ingewikkelde maanden zo goed doorgekomen. Laten we allemaal de komende tijd voorzichtig zijn en Corona buiten de deur houden. Aan ons en aan jullie zal het niet liggen!

Uw e-mail bericht wordt niet gepubliceerd. Naam en e-mail velden zijn verplicht

zes + 17 =