Meer dan 40 jaar geleden kwam ik er voor het eerst: met een grote groep medeleerlingen (uit volgens mij de 5^e klas) van het Geert Groote College: Parijs. Hartstikke bleu, met mijn ouders en broer was ik nog niet verder geweest dan België, de Eifel en Luxemburg, dus ik vond de reis heel bijzonder en spannend. Ik herinner me vaag het logeren in een soort oud klooster/jeugdherberg, de lange rijen mannen (voor negen uur ’s ochtends) in de hoerenbuurt van de stad (waar mijn klasgenoten erg om moesten lachen, maar waarvan ik me ook het trieste bestaan van zowel de mannen als de vrouwen realiseerde), de enorme warenhuizen, de parken en Montmartre met zijn besuikerde Sacré Coeur.

Maar het was de oude dame, de Notre Dame die een verpletterende indruk op me maakte. Goed katholiek opgevoed (en in die jaren zat dat nog aardig in mijn systeem) was ik diep, diep geraakt door het machtige, en toch sobere gebouw. Er heerste – toen nog wel – een plechtige stilte binnen (en enorme tegenstelling tot de bijna frivole omgeving van de Sacré Coeur). Ik kocht er een klein medaillon (had niet veel geld) en vroeg in mijn beste schoolfrans een priester (van wie er velen verscholen zaten in kleine nissen) om het voor me te wijden. Ik ben er ongetwijfeld om uitgelachen, maar voor mij hoorde het bij het sacrale van deze prachtig dame en haar geschiedenis.

In 1995 ben ik met René in Parijs, in een tijd waarin overal onze rugzakken gecontroleerd worden om te zien of we geen bommen bij ons hebben en we de meiden thuis hebben moeten verzekeren dat we niet met de metro gaan omdat er met enige regelmaat aanslagen gepleegd worden. De reden? Ik heb geen idee (meer). Inmiddels heb ik het keurige katholieke wel achter me gelaten en geniet ik volop van ook de andere, meer wereldse zaken die Parijs te bieden heeft. Maar de Notre Dame heeft haar charmes niet verloren; ik vind het nog steeds het mooiste gebouw van Parijs (nee, dat hoeft u niet met me eens te zijn, ja er zijn vast mooiere kathedralen te vinden in Europa, maar het is wat ik voel als ik haar zie) en ben blij er weer te zijn. Veel foto’s hebben we niet, ze staat in de steigers én fotograferen is dan nog duur; iets met rolletjes en afdrukken en zo.

In 2000 besluiten we – met de kinderen – ons 20-jarig huwelijk te vieren in Parijs. Met de caravan zodat we voor Roos wat meer mogelijkheden hebben om glutenvrij te eten. En natuurlijk gecombineerd met Disneyland Parijs, want vier dagen monumenten en wandelen kunnen we Merette niet aan doen. Het is ons laatste analoge fotojaar, en dat is te zien: we hebben welgeteld één foto in Parijs waar we met zijn vijven op staan…. Natuurlijk bezoeken we samen de Notre Dame en daar staan de drie dames in elk geval wel op de foto.

Op maandagavond 15 april zie ik op Social Media dat er brand is uitgebroken in de Notre Dame. In eerste instantie denk ik dan nog: dat zullen ze toch wel snel ontdekt, en dus (redelijk) snel onder controle hebben. Maar nee, een groot deel van het gebouw wordt vernield. Parijs huilt, en ik huil een beetje mee. Er zijn geen slachtoffers te betreuren en natuurlijk gebeuren er veel ergere dingen in de wereld, maar toch: het voelt een beetje alsof er iets persoonlijks verloren is gegaan.

Volgend jaar zijn we 40 jaar getrouwd. Natuurlijk gaan we dat vieren en ja, de kans is groot dat we dat in Parijs doen. Ik had me verheugd op een familiefoto voor de Notre Dame. Ben benieuwd hoe die er uit gaat zien…