Begin 2004 gaat onze oudste dochter het huis uit. Twintig jaar jong staat ze met twee lange benen in het bruisende studentenleven. Ik heb mij er geen seconde zorgen over gemaakt of het wel goed zal gaan; er zal vast wel eens iets mis gaan, maar ze heeft een goed stel hersens, volgt een leuke opleiding en heeft een heerlijke groep vrienden en vriendinnen om zich heen. Die redt zich wel! Voor Merette is het een geweldige gelegenheid om de kunst alvast een beetje af te kijken. Ze gaat er af en toe op visite en omdat Renate in studentenhuis woont met een gezamenlijk keuken en woonkamer is de vergelijking met haar eigen toekomstige huis snel gemaakt. Een mooier voorbeeld had ze niet kunnen hebben. Ze geniet van de gezamenlijke maaltijden en de gezellige chaos.
In juni 2004 begint de bouw van Merettes huis. We gaan er regelmatig kijken en zo raakt ze vertrouwd met het idee dat ze daar gaat wonen. We zoeken meubels uit voor haar nieuwe appartement. Een knalrode hoekbank en een speciaal voor haar geschilderd schilderij bepalen haar inrichting.
Dinsdag 19 april krijgt ze de sleutel. Ik heb een sleutelhanger voor haar gekocht met haar naam er op en ze is zo trots als een pauw. Als iemand haar vraagt hoe ze het vindt dat ze gaat verhuizen zegt ze dat ze het niet eng vindt, wél spannend!
We klussen, verhuizen, reizen op en neer naar Ikea voor de laatste spulletjes. Met veel plezier zoekt ze kopjes, borden, bestek, lampen en handdoeken uit Het is grappig om te zien dat ze heel duidelijk weet wat ze wel en niet mooi vindt.
Dan is het 3 mei. De verhuisdag. We brengen de laatste spulletjes over, sluiten de playstation aan en maken haar bed op. ‘Alles zo in orde Merette? Kun je hier nu wonen?’ Ze denkt van wel. De oude logeerpoppen die al meer dan 15 jaar meegaan bij logeerpartijtjes zitten op bed. Foto’s met Jamai en Frans Bauer hangen aan de muur en er staat een bloemetje op tafel. Kortom: het huis is er klaar voor!
We lunchen nog bij ons thuis om het moment van de verhuizing tot een echt officieel moment te maken. Dan zeggen we poezen en vogels gedag en trekken de voordeur achter ons dicht. Op naar een totaal nieuwe fase in haar en ons leven.
Bij haar huis schuiven we aan in de grote keuken voor een kopje koffie. Er worden bloemen bezorgd en er lig een flinke stapel kaarten op haar te wachten. We praten met de begeleiding over het ritueel van naar bed gaan, over hoeveel boterhammen ze mag en wat ze lekker vindt. Waar ze bang voor is en waar ze boos van wordt. Het staat ook wel allemaal in haar zorgplan, maar een paar dingen zijn nu eenmaal handig om nog even te vertellen. Om drie uur vindt de jongedame het genoeg geweest. Tijd om te gaan wonen! Alleen, wel te verstaan: zonder papa en mama. We mogen wel gaan…
Dat doen we dan maar. We laten haar achter bij de playstation op haar prachtige rode bank. En gaan met z’n tweetjes naar huis.
Het voelt heel anders dan anderhalf jaar geleden. Nu geven we de zorg voor ons meest kwetsbare kind uit handen. Want hoe goed we haar ook hebben voorbereid, hoeveel we haar ook hebben geleerd, hoeveel tijd en energie er ook is gestoken in haar opvoeding: ze zal altijd moeten kunnen terugvallen op anderen. Vanaf vandaag ben ik niet meer haar eerste aanspreekpunt. Ben ik niet meer de eerste bij wie ze terecht kan als ze iets wil vragen, als ze – door haar dysfasie – niet kan zeggen wat ze zeggen wil. Als ze bang is voor het onweer. Als ze een zere teen heeft, een prik moet. En ík ben toch eigenlijk de enige die dat kan?
Ik weet dat het een goed besluit is om haar hier te laten wonen. Het is een prachtige plek in haar eigen wijk, met mensen waar we veel vertrouwen in hebben. En het is goed dat ik na al die jaren zelf ook meer mijn handen vrij krijg voor andere dingen. Oh ja, ik weet het allemaal! Maar het is stil in mij…heel stil.