In de week die achter me ligt zit slechts één ziekenhuisafspraak. Er wordt – voor alle zekerheid – nog even naar de operatiewonden gekeken (zien er prima uit) en officieel is het een momentje voor de bevindingen uit het MDO van maandag. Alleen: dat wisten we al, ik moet naar de oncoloog en die afspraak staat voor de 25^e.

Op mijn vraag waarom de chirurg René niet gebeld heeft na de operatie moet de mammacareverpleegkundige me het antwoord schuldig blijven, maar ze belooft me daarover terug te bellen. Dat doet ze ook: hij kan het zich niet herinneren. Het spijt hem zeer, er is waarschijnlijk wel iets tussengekomen, maar hij weet niet wat. Kan gebeuren, maar ik ben wel blij dat we het hebben aangekaart: ik hoop dat het hem niet nog een keer overkomt, want het was toch een vervelende ervaring.

Als het goed is word ik deze week nog gebeld door de Radiotherapiegroep voor een eerste intake. De bestralingen moeten vier tot vijf weken na de operatie beginnen en ik hoop dat deze afspraak in elk geval kan plaatsvinden vóór ons geplande ‘weekje op de Veluwe’. In het ziekenhuis heeft iedereen geroepen dat ik die week vooral moet genieten en geen ziekenhuisverplichtingen moet hebben, maar voor mijn gevoel is de vaart er een beetje uit.

De mammacareverpleegkundige kondigt aan weer contact te zoeken als de bestralingen een aantal weken onderweg zijn. Dat verbaast me een beetje, ik dacht dat er vaker contact zou zijn met deze afdeling. Maar nee, oncologie en radiotherapie nemen dat over.

De nacht van woensdag op donderdag is een heel vervelende. Ik kom niet in slaap en lig alleen maar te piekeren. Waarom bellen ze niet van Radiotherapie? Zul je zien dat ik toch in die vakantieweek terug moet komen. Wat staat me te wachten bij de oncoloog? Moet ik Merette straks toch uitleggen dat ik kaal word? Wat zal ze daarvan vinden? Heb ik straks de pech dat ik hoor bij de – relatief kleine – groep vrouwen waarbij het uiteindelijk niet te genezen valt?

Waar ik de afgelopen weken heus niet altijd heel goed geslapen heb (vanwege mijn slechte denkhoofd, vanwege het vervelende liggen na de operatie en alles wat er op je af komt) heb ik nooit zo enorm in de piekermodus gestaan. Ja, ik zie op tegen de komende maanden. Ja,  ik had heel erg gehoopt er met ‘alleen’ bestralingen af te komen. Ja, ik baal dat mijn hele leven on hold staat. Maar ik zie het wel als iets tijdelijks, en heb vertrouwen in de goede afloop. Deze nacht zie ik doemscenario’s die ik niet wil zien, maar die zicht onontkoombaar aan me opdringen. Dit keer kan er geen luisterboek tegenop.

Donderdagmorgen wordt het natuurlijk gewoon weer licht. Ik besluit deze dag nog af te wachten en als ik niks hoor van Radiotherapie bel ik vrijdagmorgen vroeg zelf op om te vragen of ze rekening willen houden met mijn vakantie en de afspraken die er voor de komende week al staan. En natuurlijk komt het dan gewoon goed, ik ben tenslotte mondig genoeg om dat zelf te kunnen regelen!