Bestraling met hindernissen

Keurig op tijd (natuurlijk!) zijn we bij de Radiotherapiegroep. Ik meld me aan bij de informatiezuil met mijn pasje en zie dat ik verwacht wordt bij Smaragd. Al snel word ik binnengeroepen. Drie MBB’ers (Medisch Beeldvormings- en Bestralingsdeskundigen) staan klaar om de bestralingen uit te voeren. Ik geef voor alle zekerheid nog even aan dat ik opzie tegen het ‘breath holden’ van 40 seconden, maar ook hier wordt me verzekerd dat ik me daar geen zorgen om hoef te maken. Als het echt niet lukt, splitsen ze het op. Ik word geïnstalleerd op de tafel en hé, ze willen mijn geboortedatum weten…

Als ik goed lig blijkt Smaragd er vandaag niet veel zin in te hebben. Ze doet het niet. Maakt vreemde geluidjes en weigert werk. Een snel opgetrommelde technicus kan er ook niet meteen iets mee; hij moet even goed naar haar kijken. Dat betekent dat ik van de tafel af moet, me aan kan kleden en terug kan naar de wachtkamer. Met heel veel excuses: ‘Dit gebeurt maar heel zelden en dan ook nog bij de eerste keer, wat is dít vervelend!’ Dat vind ik stiekem ook (want ik merk dat ik toch behoorlijk nerveus ben, hoe ik me ook inprent dat bestralen geen pijn doet, dat het maar een paar weken duurt, nou ja, de hele riedel, maar ja: gevoel en ratio), maar ik snap ook heel goed dat niemand hier iets aan kan doen. Ik buig me maar even over een legpuzzel die er ligt voor de wachtenden.

Als Smaragd er op korte termijn helemaal geen zin in mocht hebben, ben ik over een kwartiertje aan de beurt op een ander apparaat, is Smaragd eerder genegen aan het werk te gaan, dan mag ik daar. Na amper tien minuten is ze door de technicus tevreden gesteld en mag ik er weer heen.

Ik word opnieuw geïnstalleerd en dan kan het echt werk beginnen. Via de intercom krijg ik te horen dat ik in- en uit moet ademen (twee keer) en vervolgens diep moet inademen en de adem moet vasthouden. Het duurt lang, maar daar is het verlossende woord. ‘Ademt u maar door.’ En meteen erachteraan: ‘Dit was de langste, de rest is korter.’ Zo, die heb ik gehad. Smaragd draait om me heen, zoekt een andere positie en dan is het weer in- en uitademen en vasthouden. Korter inderdaad en dat gaat prima. Maar dan: ik houd mijn adem in en heb na een tijdje toch echt het gevoel dat het inmiddels langer duurt dan 40 seconden. Dat kan toch niet? Ik had de langste gehad toch? Voor mijn gevoel loop ik paars aan, maar ik wil niet opgeven. Als ik de langste al heb gehad, moet deze ook lukken. Uiteindelijk kan ik echt niet meer en adem uit. Ik mompel nog iets van ‘Deze lukte echt niet hoor’. Meteen staat er een MBB’er naast me. ‘Ik had al twee keer gezegd dat u mocht doorademen’, vertelt ze. Ik heb niets gehoord. Als ik op adem gekomen ben, wordt de intercom gecontroleerd. Die doet het. Maar: ‘Er zat een draadje los.’ Het lag dus niet aan mij, het kreng deed het gewoon niet. Iets met Murphy’s Law… Ik geloof niet dat Smaragd en ik dikke vriendinnen gaan worden. Na nog een paar keer kort mijn adem inhouden is het klaar en zit mijn eerste bestraling erop. Ik ga er maar vanuit dat de volgende veertien gewoon volgens het boekje gaan; morgen mijn tweede afspraak – met Smaragd, maar ik zal haar leren!

One thought on “Bestraling met hindernissen

  1. Andy

    april 18, 2019 at 7:45pm

    Nou… Dapper doorstaan. En 40seconden is best lang als je dat kunt. Topper. 👌❤️

Uw e-mail bericht wordt niet gepubliceerd. Naam en e-mail velden zijn verplicht

twee × 3 =