Ik herdenk iedereen vanavond. Iedereen die is omgekomen in een oorlog, ook als het niet zo wordt genoemd. Dus ook de Duitse slachtoffers en de Japanse. En die van de ‘politionele acties’. De verzetshelden, de ‘gewone mensen’ die slachtoffer werden. De militairen die streden (strijden) voor een betere wereld. Stonden/staan zij altijd aan de kant wij ‘goed’ vinden? Waarschijnlijk niet. Maar ze hadden allemaal moeders, familie, geliefden, kinderen die verdriet hadden (hebben) om hun dood. Maar vooral denk ik aan mijn vader, die mij de belangrijkste les leerde van mijn leven: het maakt niet uit waar je vandaan komt, welke huidskleur je hebt, welke religie je aanhangt, welke seksuele voorkeur je hebt en of je man of vrouw bent: iedereen is waardevol. Een les die hij altijd weer teniet deed, door zijn haat jegens de ‘Jappen’. Misschien is die rare tegenstrijdigheid voor mij wel het belangrijkste zetje geweest om inderdaad niet te oordelen over mensen als het gaat om ras, geloof, huidskleur enz…
Er zijn mensen die vinden dat ik niet mag denken aan slachtoffers van partijen die wij ‘fout’ vinden, maar weet je: morgen vieren wij de vrijheid! De vrijheid om te mogen zeggen wat je wilt, maar ook om te dénken wat je wilt! Kijk eens naar het journaal en realiseer je hoe waardevol en belangrijk die vrijheid is. Daar denk ik aan vanavond.
Daar denk ik aan als ik – met mijn moeder – eerst bij de Wachtende Moeder zit, het Indië-monument van Deventer. Daarna steken we over naar de ‘gewone’ herdenking. Hoe waardevol dat is, is me door mijn ouders met de paplepel ingegoten. Mijn drie dochters zijn als kind vaak mee geweest, als Luca (nu 2,5) wat ouder is zal ik ook hem meenemen.
En elk jaar denk ik aan iedereen, maar vooral ook aan de persoonlijke verhalen van mijn ouders….
Herinneringen aan de oorlog in Deventer
En omdat er – alweer – niks nieuws onder de zon is: een blog uit 2013