Ik had vorige week een ‘gênante’ week. Begon op dinsdagmiddag met het borstonderzoek en iedereen die dat heeft gehad weet dat het vervelend is. En gênant. Want niemand ziet er op zijn mooist uit als je op een rare manier tegen een apparaat staat geleund en je borsten worden geplet tussen een paar platen. Maar goed: het is voor het goede doel nietwaar?
Woensdagmorgen mocht ik me melden bij de uroloog voor een blaasonderzoek n.a.v. mijn nierbekkenontstekingen van vorig jaar. Stel je een gynaecologenstoel voor, en het feit dat ze van de verkeerde kant een liter vocht in je blaas spuiten en je hebt een idee. Gênant.
Meteen daarna de uitslag: niks afwijkends gevonden. Fijn, maar blijft de vraag waar dan die nierbekkenontstekingen vandaan komen? In mijn (enige) nier zit een niersteen. Als die aan de wandel gaat heb ik een probleem, omdat er geen andere nier is om bij te springen. Dus lijkt een CT-scan een goed plan. Even kijken hoe groot het steentje is. Ik kan de volgende middag terecht. Er hoeft niks bloot, maar de broek moet wel op de enkels (want rits). Ach dat kan er ook nog bij. Voor volgende week een afspraak voor de uitslag. Voor nu: tijd voor weekend.

Aan het eind van de maandagmiddag sta ik te koken: dochter, kleinzoon en moeder komen hutspot eten. Gezellig. Net voor ze komen belt de huisarts. Het duurt even voor ik door heb wie ik aan de lijn heb (ik heb twee huisartsen, een man en een vrouw, maar haar stem herken ik niet zo snel, én ik sta onder de afzuigkap). Dat ze de uitslag van het bevolkingsonderzoek heeft gekregen. Eigenlijk weet je dan al genoeg. Als je niet ‘gewoon’ een brief in de bus krijgt, is het foute boel. En dat is het dan ook. Er is een afspraak gemaakt voor woensdagmorgen in het ziekenhuis. En als ik vragen heb, kan ik natuurlijk de volgende dag bellen. Ik hang op, het bezoek staat voor de deur.
Op een of andere manier eten we allemaal gezellig hutspot en gaat iedereen na het eten weer naar huis.

Wat nu? Ik kijk even snel op internet: hoe groot is de kans dat een foute uitslag ook echt fout is? Volgens de site van het RIVM zo ongeveer 50%. Maar de huisarts klonk niet heel positief, al kan het ook zijn dat dat aan de afzuigkap lag.
Ik meld mijn leidinggevende per mail wat er aan de hand is en zeg een aantal afspraken af. Leuk, een OR-vergadering, fijn, mooie bewonersacties in Lochem, top, dat we als C-B-medewerkers mee gaan doen in de Week van Nederland Schoon, maar ik heb even iets anders aan mijn hoofd.
Ik slaap slecht, maar ga dinsdagmorgen ‘gewoon’ aan het werk. Thuis, dat wel. Eigenlijk tot mijn verbazing schiet ik ook best lekker op met een aantal klussen.

De titel van de blog klinkt u vast bekend in de oren. Dit keer was ik dus die vrouw. Ik kom overigens niet meteen bij een dokter, maar bij een physician assistant (mag u opzoeken, heb ik ook gedaan) bij het borstcentrum in het Deventer Ziekenhuis. En ze windt er geen doekjes om: de kans dat wat er gezien is tijdens het onderzoek goedaardig is, is klein. Niet uitgesloten, maar klein.
De physician assistant onderzoekt mijn borsten (en voelt ook niks) en dan mag ik naar radiologie voor een echo en een biopt (allemaal ook gênant ja, maar het went). Na een kort gesprekje bij het borstcentrum mag ik naar huis.

De volgende dag om 08.30 uur zitten we er weer. En sinds die donderdagmorgen 7 februari weet ik het 100% zeker: ik ben één van de zeven vrouwen die pech heeft en borstkanker heeft.
Het lijkt vooralsnog met een operatie en bestralingen goed te behandelen. Maar iedereen houdt zorgvuldige slagen om de arm: MRI-scan, schildwachtklieronderzoek, onderzoek van de tumor door de patholoog moeten de komende weken uitwijzen wat het precieze behandelplan gaat worden en of er niet stiekem kinken in de kabel zitten. Voorlopig mag u best een beetje voor me duimen!