Voorlopig wordt uitgegaan van een borstsparende operatie. Een onderzoek met een MRI-scan moet uitwijzen waar de tumor precies zit, wat de exacte omvang is en of zo’n operatie mogelijk is. Voor dat onderzoek moet je op je buik op een stellage liggen. Dan kunnen beide borsten goed worden onderzocht. ‘U moet even passen,’ krijg ik te horen. ‘Want het kan zijn dat u niet in de scan past. Dat ligt niet aan u hoor, we hebben gewoon een te kleine MRI in Deventer, volgend jaar komt er een grotere, maar ja, daar hebben we nu niks aan.’ Over gênant gesproken.
Het ligt vreselijk op die stellage (er prikt van alles in mijn lijf) en ik vraag me af of ik daar wel stil op kan blijven liggen. Maar goed, dat zien we wel als het zover is. Voor nu blijkt dat het inderdaad niet past en moeten we uitwijken naar een ziekenhuis in Hardenberg. Zij nemen contact met me op en het Deventer Ziekenhuis belt vandaag of morgen met de datum van de operatie en een aantal andere afspraken.

Ik ga bij mijn moeder langs, om het nieuws te vertellen. God, wat heb ik een hekel aan die gesprekjes: het drukkende gevoel in mijn maag van toen Merette geboren werd, Roosmarijn doodziek in het ziekenhuis lag en ikzelf een grote (naar achteraf bleek goedaardige) tumor in mijn rechternier had, is meteen en heel herkenbaar aanwezig. Ik wíl die gesprekken helemaal niet voeren. Ik wil familie, vrienden en kennissen niet aan het schrikken maken. De schrik en het verdriet zien bij anderen, om mij. Maar het moet. Ik probeer me te verplaatsen in de ander: als het mijn zus, moeder, dochter, vriendin of collega is, wil ik het ook weten. En dan schrik ik ook. Vandaag stel ik een aantal mensen op de hoogte, ook mijn communicatiecollega’s. Verder niet heel veel, het moet ook bij mij nog even landen.
Het ziekenhuis in Hardenberg belt met een afspraak voor aankomende dinsdag voor de MRI.
Ik heb geen zin om boodschappen te doen, maar lang leve de bezorgfunctie. Betekent wel dat ik niks in huis heb om te koken. We besluiten een pizza te halen. Ik bedenk me dat ik daar Luca en Renate ook wel voor kan vragen. Luca is immers áltijd te porren voor pizza en het is wel heel gezellig om dat mannetje aan tafel te hebben.
Ze komen met een prachtige bos bloemen (ook van Sander, Roos en Merette). Die staat nu te pronken op het dressoir en ik word er heel erg blij van, elke keer als ik er naar kijk!