Vrijdagnacht: ik zit rechtop in bed. Moest ik nou zelf het DZ bellen om door te geven wanneer de MRI-afspraak is in Hardenberg? Er staat me iets van bij, maar ik kan het me niet heel goed herinneren.
Na een slechte nacht sta ik op met het gevoel dat ik op het punt sta een enorme griep te krijgen, maar dan zonder de verschijnselen van een verkoudheid. Het duurt ongeveer twee minuten voor ik weet waar dat gevoel vandaan komt. Oh ja: borstkanker. Mijn hoofd zit niet vol met snot, maar met gedachten. Vandaag moet ik nog veel meer mensen op de hoogte brengen. Ik kan er nog even de moed niet voor vinden.
Daarom begin ik maar met iets praktisch: de badkamer poetsen. Tijdens dat klusje belt mijn moeder: hoe het met me gaat en wat ik aan het doen ben. Als ze hoort dat ik aan het poetsen ben reageert ze een tikkeltje verbaasd, moet ik dat nog wel doen? ‘Maar mam, er is niks veranderd ten opzichte van vorige week’, ben ik op mijn beurt verbaasd. ‘Ik kan nog prima poetsen hoor, ik ben niet ziek.’ Ik realiseer me dat dat een rare uitspraak is. Borstkanker mag je toch echt als een ziekte beschouwen. Alleen: het voelt niet zo. De radioloog waarschuwde me woensdag dat de plek op mijn borst waar hij in geprikt heeft voor de biopten wat beurs zou kunnen aanvoelen, maar zelfs daar heb ik geen last van. Als het bevolkingsonderzoek er niet was geweest, had ik van niets geweten. Het is een eng idee dat er dingen in je lijf gebeuren waar je niks van merkt, maar die wel heel slecht voor je zijn.
Ik bel het ziekenhuis om de afspraak in Hardenberg door te geven (ja, het was inderdaad de bedoeling dat ik dat zou melden) en vraag of de operatiedatum al bekend is. Daarover word ik een uurtje later teruggebeld. Met een afspraak voor een kennismakingsgesprek met de chirurg (en de uitslag van de MRI), een gesprek met de mammacareverpleegkundige, een preoperatieve screening bij de anesthesist, het leggen van een lijntje (?) radioactief materiaal in de schildwachtklier en een aantal uren later een echo en de dag daarna de operatie zelf. En oh ja, er moet ook nog een afspraak komen voor het plaatsen van een jodiumzaadje en eentje met de chirurg voor de nacontrole, de uitslag van het weefselonderzoek en het bespreken van mijn behandelplan. Die data hoor ik nog. Ik hoef me niet te vervelen de komende tijd…
Wil
februari 17, 2019 at 10:15pmJeetje Monica, het wordt nu wel heel serieus. Heel veel sterkte. In gedachten bij je 💋
Ilse de Jong
februari 19, 2019 at 8:08amDe komende tijd wordt je helemaal geleefd. In het begin is het heel heftig, daarna voelt al die zorg zelfs fijn. Vooral als je je echt ziek begint te voelen door chemotherapie. Hoop dat je dat stuk niet in hoeft. Ga lekker veel wandelen en doe niet te vermoeiende dingen. Wees lief voor jezelf 😘