Vrijdag heb ik veel mensen gemaild, gebeld (en als ze niet opnamen geappt), en zo langzamerhand zijn de meeste mensen in mijn omgeving op de hoogte. Maar één gesprek moet ik nog voeren: dat met Merette. Ze verblijft dit weekend bij Renate en Luca en heeft zaterdagochtend een korfbalwedstrijd. René brengt haar naar het veld en haalt haar aan het eind van de ochtend op. Haar team heeft met 5-6 gewonnen, het andere team heeft de tegenstander met grote cijfers verslagen, dus haar stemming is opperbest. Natuurlijk besteden we gepaste aandacht aan de overwinning, maar dan moet ze toch echt even luisteren.

Ik vertel dat ik bij de dokter ben geweest voor een borstonderzoek, en dat die niet zulk mooi nieuws had (oh, understatement). Ze snapt het meteen: ‘Heb je borstkanker?’ Op mijn ‘ja’ schrikt ze toch wel erg en ik krijg een dikke knuffel. We leggen uit dat ik dan wel geopereerd moet worden, en dat er daarna ook nog wel wat moet gebeuren, maar ook dat de dokters toch echt denken dat ik ‘gewoon’ weer beter word. We noemen een paar voorbeelden van mensen in haar directe omgeving waarbij ze gezien heeft dat het ook echt goed kan komen.
Het stelt haar wel gerust, maar het blijft altijd lastig om te weten wat er in dat koppie omgaat. Wat ik zeker weet, is dat het meestal veel meer is dan dat wij (kunnen) vermoeden.
René brengt haar naar Renate, en onderweg vraagt ze nog even of die het al wel weet. Ja dus. En Roosmarijn ook? Ja die ook.
Ze gaat die middag nog zwemmen, dus ik mail een aantal mensen die ook in het zwembad zullen zijn, dan zijn ze voorbereid op haar verhaal. Daarna informeer ik de mensen van haar huis, zodat ze haar morgen kunnen opvangen en op hun beurt de begeleiders op haar werk kunnen infomeren. En oh, ja, ook nog even een mail naar de korfbal. Iedereen informeren is harder werken dan een dag stukkies schrijven, kan ik concluderen.
Merette heeft het bij Renate prima naar haar zin. Lekker samen met Luca filmpjes kijken en voetbal- en kookboekplaatjes plakken. Zondag belt ze met een prangende vraag: of ik Christa (haar coördinerend ondersteuner bij Zozijn) toch wel echt heb gebeld? Dat heb ik. Dat had Renate haar ook verteld, maar ze moet het wel even helemaal zeker weten. Als ze aan het eind van de zondag thuis komt, laat ze daar weten dat de begeleiding het nog maar niet aan haar huisgenoten moet vertellen. ‘Die snappen het toch niet’, denkt ze. Over vreemde gedachtenkronkels gesproken… Gelukkig kan ik dit soort zaken met een gerust gevoel overlaten aan de mensen in haar huis. Fijn om te weten dat ze daar zo goed op haar plek is!