Thuis in mijn eigen stoel. Merette haalt een kussen van de logeerkamer dat ik onder mijn arm kan leggen. Ze vindt het heel fijn dat ze iets voor me kan doen! We drinken samen koffie en dan gaat ze met René mee naar de apotheek om medicijnen te halen. Tegen half één gaat ze naar haar eigen huis, blij en opgelucht dat ik er weer ben.

Renate komt even langs en ik hang de hele middag lekker in de stoel. Roosmarijn komt in de loop van de middag en kookt voor ons.

Tegen zevenen lig ik  mijn eigen bed. Op mijn zij liggen is geen optie, dus ik lig de hele nacht op mijn rug met het hoofdeinde van het bed omhoog en een extra kussen onder mijn linkerarm. Niet de allerbeste slaaphouding, maar op zich slaap ik heel aardig.

Zaterdagmorgen komt een vriendin langs met een mooie bos bloemen. Zij heeft een jaar of zeven geleden in dezelfde situatie gezeten en wat is het fijn om juist haar vandaag even te zien.

Net als gisteren krijg ik vandaag veel post, appjes, berichtjes,  telefoontjes, bloemen en cadeautjes.

Zondagmorgen voel ik me als een kraamvrouw op de derde dag… Ik kan om alles huilen, voel me alsof ik een enorme kater heb. Het weer heeft zich aan mijn stemming aangepast; het regent de helen dag (waar ik overigens normaal gesproken nooit last van heb, ik kan enorm genieten van slecht weer). Ik heb niet heel goed geslapen, maar ben tegen de ochtend wel in slaap gevallen waardoor ik te laat ben met de pijnstillers. Als ik al dacht die niet meer nodig te hebben, leert dit me wel anders: borst en oksel doen flink pijn. Is ook snel weer over, maar leert me wel dat ik de pillen dus nog wel nodig heb.

De hele dag houdt het katergevoel aan. Komt het van de narcose? Van alles wat er de afgelopen weken is gebeurd? Dacht ik met de ene uitslag klaar te zijn, werd er weer iets anders geconstateerd en moesten er weer (soms echt vervelende) onderzoeken gedaan worden. En weer gewacht worden op de uitslag. Ik weet het niet. Ik merk wel dat ik nog steeds gevoel en ratio niet met elkaar verenigen: er wordt tegen je gezegd dat je ernstig ziek bent, maar je voelt je niet ziek.

Ik heb de operatie heel erg gezien als een flinke hobbel die genomen moest worden en ik ben blij dat die er nu op zit (en alleszins is meegevallen), maar het is nu natuurlijk nog wel afwachten wat er uit de weefselonderzoeken komt. Blijft het bij bestralingen? Volgt er toch nog hormoontherapie of chemo? Ik kan niet anders dan het afwachten. Maar duidelijk is dat ik vandaag mijn dag niet heb.

Maandagmorgen is het wel wat beter. Denk ik. Maar als ik de assistente van de huisarts bel voor een recept en ze vraagt hoe het gaat, zitten de tranen toch weer heel hoog. ‘Heel normaal hoor’, vindt ze. ‘Dat horen we van bijna alle patiënten die hiermee te maken krijgen. Het geeft niks, maar zorg wel dat er niet te lang mee blijft rondlopen. Je kan er hulp voor krijgen als het te lang duurt en het je belemmert in je functioneren. Aarzel niet om daarom te vragen: daar is het voor! En doe vooral rustig aan.’ Ik beloof dat ik dat in mijn achterhoofd zal houden.

Ik tik mijn blog over de operatie (met één hand) en val daarna als een blok in slaap op de stoel (lang leve de luisterboeken…)

Nu is het dinsdag. De afgelopen nacht heb ik goed geslapen, op mijn rechterzij met een kussen onder de linkerarm en –borst. Nog niet de hele nacht aan één stuk (want omdraaien is niet makkelijk en de hele nacht in dezelfde houding ook niet), maar wel steeds een paar uur achter elkaar en zonder heel rare dromen.

Buiten is het nog steeds heel somber weer, maar binnen doe ik een kaarsje aan. Met het voorgenomen rondje wandelen wachten we nog maar even. Ik ga een dagje Netflixen en probeer af en toe wat te haken (dat mag, als ik het niet langer doe dan af en toe een kwartiertje achter elkaar). Oh enne… deze blog tik met twee handen. De vooruitgang is begonnen!