Weer zijn er bijna twee maanden verstreken sinds mijn laatste blog. Veel schrijverszin zit er nog niet in… Verhalen genoeg in mijn hoofd, maar ze vinden de weg naar mijn pc niet echt. Ik schrijf af en toe weer een ‘stukkie’, bijvoorbeeld voor de Deventer Sportploeg, maar ik doe er nog zeker drie keer zo lang over dan ik gewend ben. Mijn focus is vaak nog ver te zoeken. Volgens psycholoog, huisarts, chirurg, radiotherapeut, oncologisch verpleegkundige, bedrijfsarts, thuisfront én ervaringsdeskundigen is het niet abnormaal en moet ik er de tijd voor nemen. Dan komt het goed. Van de bedrijfsarts mag ik deze maand twee keer twee uurtjes per week aan het werk. En vooral geen druk… Ik vraag me af wat ik in die paar uurtjes kan doen, maar ik ben er toch blij mee. Het ‘gewone’ leven komt weer een beetje binnen handbereik.

Het is ruim een half jaar geleden dat ik werd geopereerd. Ik kijk terug op een bizarre periode. Vol onzekerheden, onderzoeken, behandelingen. Iedereen die een soortgelijke ervaring heeft, zal het meteen begrijpen, voor anderen is het soms lastiger te snappen. De eerste paar maanden gebeurt er zóveel dat het nauwelijks te bevatten is. Ratio en gevoel komen niet bij elkaar; het gevoel dat het niet over mij ging, maar over iemand in mijn omgeving heeft lang mijn brein beheerst. Van de ene op de andere dag ben je patiënt. Dat wilde ik niet zijn (veel te druk!), maar vooral: ik vóelde me geen patiënt. Ik heb me nooit echt ziek gevoeld. Sommige onderzoeken waren pijnlijk (en ze waren in elk geval allemaal spannend), de operatie is – met alle pijnstilling – prima te doen en de bestralingen hebben een heel raar effect op je lijf en geest, maar ik voelde me níet ziek. Een paar maanden misselijk in de eerste periode van de hormoontherapie, maar op zich was ook dat prima te doen. Een pijnlijke borstspier en overgangsklachten 3.0 hebben nu nog flink wat invloed op mijn welbevinden, maar er is mee te leven. Het maakt wel, dat ik het nog niet los kan laten, maar volgens de deskundigen is het ook daarvoor nog te vroeg. I rest my case.

Wat overheerst is een gevoel van dankbaarheid. Ik heb me de afgelopen periode gesteund gevoeld door zó veel mensen op me heen! Alle appjes, berichten, kaarten, bloemen, cadeautjes, bezoekjes; ze hebben een lastige, onzekere periode heel veel draaglijker gemaakt. Dank voor iedereen die iets van zich heeft laten horen; ik voel me er enorm door gesteund. Dank ook voor alle lieve mensen in het Deventer Ziekenhuis en bij de Radiotherapiegroep Deventer. Ik voelde (en voel) me gezien en gehoord, en bovenal: goed behandeld. Letterlijk en figuurlijk. Fijn dat goede zorg zo dicht bij huis voorhanden is!

Ik ben er nog niet (helemaal). Maar wel op de goede weg. Een weg met nog een ingrijpend plan, waarvan de uitvoering langzamerhand heel dichtbij komt. Daar kom ik op terug!