Met een lichte verbazing zie ik dat het ruim twee maanden geleden is dat ik een blogje schreef. In die twee maanden heb ik met enige regelmaat gedacht: het wordt tijd om weer eens wat op te schrijven. Maar op een of andere manier kom ik er niet toe. Niet dat er helemaal niks te melden is, maar gewoon: Geen Zin. Writersblock. Energieniveau Onder Nul. Nergens Zin In.

Voorbeeld: op 14 juni is de galapremière van ‘Anders bekeken’, een geweldige film (over een dorp waar alleen mensen met een beperking wonen en waar de rust verstoord wordt als er een gezin zonder beperkingen komt wonen) waar Merette een figurantenrol speelt. Normaal iets om naar uit te kijken, nu denk ik alleen: hoe kom ik de avond door… (Het was – natuurlijk – een geweldige avond. Veel te warm voor mij – lang buiten gestaan – en de volgende dag kon je me opvegen, maar dat was het waard!)
‘Lethargisch’ noemt de chirurg het en dat dekt de lading aardig als je daar de betekenis bij zoekt. <<Lethargie: ziekelijke slaapzucht, gepaard gaande met dufheid en mentale inertie. Het is een symptoom van verschillende psychische, neurologische of fysiologische aandoeningen. Het woord wordt in het algemeen spraakgebruik ook wel losjes gebruikt om een slome en inactieve houding aan te duiden.>> Ook hij benadrukt dat het er echt even bij hoort. ‘Wel dingen doen!’ raadt hij aan, ‘maar ook goed uitrusten.’ Tussen neus en lippen door vraagt hij hoe ik slaap. Op zich niet slecht (ik lig niet te piekeren), maar ik word wel nog steeds minimaal tien keer per nacht wakker door de opvliegers. Dat is nu nog niet zo heel erg, want ik hoef nog niks, maar als ik straks mijn werk weer oppak is het knap lastig. Alle lieve adviezen van vrouwen om me heen die hét middel tegen opvliegers hebben gevonden ten spijt; in al die middeltjes (ook de natuurlijke) zitten hormonen. Die mag ik nu juist beslist niet hebben. ‘Wat vind Marieke daarvan?’, vraagt de chirurg. Ehhh, wíe is Marieke? Marieke blijkt een gespecialiseerd oncologisch verpleegkundige. Gespecialiseerd in anti-hormoontherapie en de consequenties daarvan. Ik maak een afspraak. ‘Wij zien graag alle vrouwen die anti-hormoontherapie krijgen’, legt ze uit. ‘Want het heeft echt nogal wat gevolgen voor je. De oncologen vergeten dat nog wel eens terwijl wij er vaak nog best iets aan kunnen doen.’ Ook voor het tegengaan van de opvliegers blijken inderdaad mogelijkheden. Wonderlijke middeltjes, dat wel: ik krijg nu medicijnen tegen blaaskrampen… ‘Met een week of twee moet je echt verschil merken, zo niet dan gaan we iets anders proberen’, aldus Marieke. En… ze werken! Al na een paar dagen merk ik dat de opvliegers in aantal en intensiteit minder worden en dat ik zowaar een aantal uren achter elkaar door slaap. Heerlijk!

De intense, ongrijpbare vermoeidheid van de eerste zes weken na de laatste bestraling verdwijnt. De mist in mijn hoofd trekt op. Ik krijg weer zín om dingen te doen en doe ze niet meer alleen omdat het van mezelf moet. Ik moet nog wel oppassen en mijn activiteiten doseren: ik kan wel van alles willen, maar dat wil mijn lijf nog niet altijd. Lastig is ook dat mijn concentratievermogen nog steeds beneden alle peil is. Een boek kan ik niet lezen, Homeland is ingewikkeld (ik functioneer uitstekend op het niveau van The Great British Bake Off) en haak- en breiwerkjes moeten vooral niet te moeilijk zijn (ik zegen overigens het feit dat ik breien en haken leuk vind, want echt stil zitten voor de TV kan ik niet, hoe moe ik ook ben) en even snel een stukkie tikken zit er ook nog niet in (met dit verhaal ben ik al drie dagen bezig….)

Maar ik heb keukenkastjes opgeruimd, fotoalbums gemaakt, mijn werkkamer ziet er weer netjes uit en in het huishouden pak ik de gewone zaken ook weer op. Als we op Luca passen neemt René het rennen voor zijn rekening, en bouw ik met lego of doe een spelletje. En natuurlijk doen we ook gewoon leuke dingen! Kortom: we gaan de goede kant op. Mede dankzij Marieke…