#Daslief

Inmiddels zitten we bijna vier weken in een ‘intelligente’ lockdown. Op enkele incidenten na, lijkt Nederland zich goed aan de beperkingen te houden, zodat de regels niet dramatisch hoeven te worden aangescherpt. We wandelen nog steeds, meestal in de buurt (in de Vijfhoek dus), soms gaan we een stukje verder weg. Wandelen in het bos, betekent voor Luca dat hij even niet op fietsers en auto’s hoeft te letten en lekker zijn eigen gang kan gaan. En gelukkig hebben we in de omgeving nog heel veel plekken waar nauwelijks iemand komt.

Op facebook zie ik wel wat boze berichtjes voorbij komen van mensen die vervelende ervaringen hebben met te drukke winkels, markten en fietspaden. Erger nog zijn de ‘FuckdeCoronafeestjes’, maar helaas, idioten zijn er natuurlijk altijd en overal. Maar in mijn omgeving kom ik het niet tegen.
Sire komt met de campagne: #Daslief. En oh wat zie ik veel lieve, ontroerende (en soms ook confronterende) dingen gebeuren in ons gekke landje.

Laat ik dicht bij huis beginnen. Ik heb een oproepje gedaan om Merette een kaartje te sturen. Dat heeft ze geweten! Heel veel lieve kaarten, met persoonlijke teksten, zijn er in haar brievenbus gevallen. Wij kunnen ze niet zien ‘in het echt’, maar ze houdt ze allemaal voor de IPad tijdens onze dagelijkse skypesessies. (Omdat het ernaar uitziet dat het nog wel een tijdje gaat duren: kaartjes zijn nog steeds heel erg welkom! Stuur me een berichtje en je krijgt haar adres!) Ze is er heel erg blij mee. Omgekeerd doen we ook wat terug, ik ben al bijna door een rolletje postzegels heen. Omdat ik zelf een flink aantal kaarten heb verstuurd, maar ook omdat Merette meedoet!

Ze maakt prachtige kleurplaten, voor de oma’s, maar ook voor de moeder van een oud-collega die sinds een paar weken in een verpleeghuis zit en ook geen bezoek meer krijgt, of voor iemand die jarig is of zomaar voor iemand die ook wel een lief berichtje kan gebruiken.

Iets verder van huis zit een zorgcentrum (ik kom er twee keer in de week voor mijn fysiotherapie). Het verpleeghuis is afgesloten voor bezoek, maar de scheidingswanden hangen vol met tekeningen uit de buurt en de stoep is vol gekrijt met lieve berichtjes. Omgekeerd heeft het verpleeghuis een ‘dankjewelposter’ voor het raam gehangen. Aan de overkant van de weg hangt een spandoek om een 92-jarige vader te feliciteren; een lief, maar ook hartverscheurend gebaar. Op een dag staat er een volledig in het roze geklede dame de vogeltjesdans te doen: vanachter de ramen kijken de bewoners toe en een enkeling doet mee. Van mij krijgt ze een welverdiend, maar eenzaam, applaus.

Een paar dagen geleden staat er een groep mensen in een kring buiten, duidelijk verbonden in een groot verdriet. Ze willen naar elkaar toe, maar houden zich aan de anderhalve meter afstand en delen kussen, knuffels en tranen op afstand. Het geheel biedt een bizarre en intens verdrietige aanblik.

Op woensdag staat er een kleine markt op het plein tegenover ons huis. De rij voor de kramen is wel heel erg lang: want iedereen houdt zeker twee meter afstand.

Tijdens onze dagelijkse wandeling in de wijk, zien we met regelmaat compleet lege straten. Hier houdt iedereen zich aan de afspraken over Social Distancing.

Maar ik vraag me soms wel af: in welke rare wereld zijn we in vredesnaam terecht gekomen? Gelukkig zijn de meeste mensen van goede wil en doen hun best om zich aan de regels in de ‘anderhalvemetermaatschappij’ te houden. Da’s ook lief toch?

One thought on “#Daslief

Uw e-mail bericht wordt niet gepubliceerd. Naam en e-mail velden zijn verplicht

18 − veertien =