Zondag 22 maart gaan we koffie drinken bij Merette. Dat mag, mits we alleen op haar eigen kamer komen. Ze mag niet meer bij ons, of bij haar zussen komen. Meestal zijn we alleen bij haar op bezoek als er iets bijzonders is, zoals een verjaardag, of om iets op te halen of te brengen. Je praat niet makkelijk een uurtje met haar weg, dus meestal komt ze een weekend bij ons. Vaak zo’n twee keer in de maand, hoewel dat het laatste jaar wel wat minder is geweest vanwege mijn operaties. Dan gaat ze lekker haar eigen gang met kleuren, spelletjes doen op de tablet, een filmpje kijken enz. Tussendoor kletsen we dan wel heel wat af en hebben het gewoon heel gezellig.

Ooit maakte ik een keer de fout te zeggen dat ik geen afspraak kon maken in een weekend omdat Merette ‘op bezoek’ was. Dat hoorde ze en was dodelijk beledigd! ‘Op bezoek? Niet op bezoek, gewoon bij mijn ouders!’, klonk het gedecideerd. Waarvan akte. Vraag haar overigens waar ze woont en ze zal zeggen: ‘In mijn eigen huis’. Daarmee bedoelt ze wel degelijk het huis van Zozijn, dat is haar thuis. Maar wij zijn toch meer dan een adres om op bezoek te gaan. Gelukkig maar! Maar nu is bij haar op bezoek gaan de enige mogelijkheid om haar even te kunnen vasthouden en knuffelen.
Op woensdag krijg ik een telefoontje van haar coördinerend ondersteuner: we mogen ook niet meer bij haar op bezoek komen. Natuurlijk heb ik het zien aankomen, veel mensen met een verstandelijke beperking zijn hartstikke kwetsbaar en er zullen toch zorgmedewerkers bij hen moeten blijven komen. Hoe minder ‘andere’ mensen er dan komen, hoe groter de kans dat we Corona buiten de deur houden. Mijn verstand snapt het, maar jeetje wat komt het hard binnen. De komende weken, waarschijnlijk maanden, alleen met haar kunnen bellen of skypen, en helemaal geen lichamelijk contact. De maatregel is terecht, maar doet veel meer pijn dan ik had verwacht.

Aan het eind van de dag belt ze. ‘Heb je het gehoord? Van het bezoek?’ Ja, dat heb ik. Ik probeer het luchtig te houden: het komt vast allemaal goed, maar omdat we niet willen dat zij, haar huisgenoten en de begeleiding (had ik al verteld hoe blij we zijn met haar begeleiding? Ja hè? Geeft niks, bij deze nog een keer!) ziek worden is het wel de verstandigste oplossing. Dat snapt ze. Zegt ze.

Ik doe een oproepje op Social Media om haar een kaartje te sturen. Een vriendin van Renate brengt een kaartje en een kleurboek langs. Als ze het in de brievenbus wil gooien wordt ze gespot door Merette. Die trekt meteen de deur open en rent naar buiten voor een knuffel. Vriendin heeft het in de gaten en is op tijd weg. Merette is heel teleurgesteld: ‘Is een vriendin van mijn zus. Die ken ik toch?’ Ze weet dat wij, haar ouders, en Roos en Renate (net als Luca en Sander) niet op bezoek mogen komen, dat hebben we haar immers verteld. Maar dat dat ook voor alle andere mensen geldt: dat had ze nog even niet begrepen…
De dagen erna daalt het besef een beetje in. Op Skype vraagt ze wat we met Pasen doen? Nou niks dus, maar in haar huis wordt het vast gezellig. Papa’s verjaardag dan? Nee, het zit er niet in dat we die gaan vieren. Parijs? Gaat ook niet door. Ze houdt zich goed, maar vindt het duidelijk heel lastig.
Eind juni is ze zelf jarig. Altijd een hoogtepunt in haar bestaan. Ik hoop toch zo dat ik haar mag knuffelen als ze 34 wordt…