De laatste keer dat ik blogde over mijn maagverkleining en het bijbehorende traject is ruim twee maanden geleden. Natuurlijk is Corona een deel van de oorzaak (er zijn even andere onderwerpen), maar het is vooral ook zo dat er weinig gebeurt op dit gebied.
Op 9 maart hebben we een groepsbijeenkomst in Velp. Met wegen en meten. Thuis staat de weegschaal dan inmiddels op -13. Ineens is er een kilo af. In Velp vinden ze het -16, maar daar worden de drie kilo die ik tussen oktober en de operatie in december nog was afgevallen meegerekend als resultaat van de operatie. En die waren er toch heus al af voor 11 december, dus ik weiger ze mee te tellen. De arts in Velp vindt inmiddels ook dat het toch wel heel langzaam gaat, maar een verklaring heeft ze niet. Wel krijg ik het dringende advies echt te proberen naar zes eetmomenten te gaan. Vanaf die dag eet ik elke avond een klein bakje noten. Zin heb ik er niet in, maar ik hoop dat het zoden aan de dijk zet.
Twee keer per week werk ik aan mijn conditie bij de fysiotherapeut. Gelukkig kan dat blijven doorgaan, ook nu Nederland zich in een ‘intelligente lockdown’ bevindt.
De lockdown heeft wel gevolgen voor mijn gezondheid: voor maart staat er een afspraak gepland in het Deventer Ziekenhuis bij de oncologisch verpleegkundige, gevolgd door het halfjaarlijks infuus, ik moet nog bloedprikken voor mijn dikke voeten en benen en ik moet naar een andere specialist. Het gaat allemaal niet door. Ik hoop dat het niet te veel gevolgen heeft voor de behandeling.
Eind maart hebben we een digitale groepssessie met de diëtiste uit Velp. De Coronaperikelen hakken er bij een aantal groepsgenoten behoorlijk in: ze merken dat ze meer zin krijgen in eten en dat is in deze fase van het traject heel vervelend. Daar heb ik in elk geval geen last van: ik denk dat ik rustig een dag niet kan eten; elk eetmoment moet ik bewust plannen. Elk nadeel heeft dan toch weer zijn voordeel.
Ik werk inmiddels weer vier dagen in de week. Thuis, dat wel, en officieel niet meer dan een paar uur per dag. Maar ons bedrijf valt onder cruciale organisaties en mijn collega’s zijn gigadruk, dus ik probeer wel een wezenlijke bijdrage te leveren. Meestal zit ik om een uur of zeven achter mijn computer. Aan het eind van de ochtend komt Luca, zodat zijn moeder elke dag ook een behoorlijk aantal uren kan werken. Twee keer per week staat de afspraak met de fysiotherapeut gepland en ik probeer elke dag te wandelen. Laten we meteen de leukste kleinzoon van de wereld uit en genieten van de lente!

Waar ik verhalen hoor van mensen die zich vervelen omdat ze thuis zitten vanwege Corona, zijn mijn dagen goed gevuld. ’s Avonds heb ik echt geen energie meer om nog iets te doen, zelfs een beetje breien of haken is vaak te veel. Gelukkig zijn er geen vergaderingen en activiteiten, dus is het allemaal goed te doen en ik ben heel blij dat Luca zo vaak bij ons is. Maar ik merk dat ik ook blij ben als het weekend is! Een paar dagen geen werk en geen ‘mensergerjeniet’ of ‘miniloco’ is ook weer even lekker!

Ik ga weer naar de huisarts voor mijn dikke benen. Het lijkt erop dat ik een oedeemprobleem heb. ‘Er zit wel een paar kilo vocht in die benen’, constateert ze (dat helpt ook echt als je wilt afvallen). Omdat bloedprikken en een afspraak met een specialist er nog niet in zit, krijg ik een verwijzing voor jawel: de fysiotherapeut. Ik baal er enorm van: ben ik straks (heel misschien, je weet maar nooit) eindelijk een keer echt afgevallen, blijf ik met dikke benen rondlopen en kan ik nooit meer leuke schoenen aan. ‘Wacht het nou even af’, concludeert mijn rustige fysiotherapeut. ‘Kijk eens waar je twee maanden geleden stond en hoeveel winst je al hebt geboekt met je conditie. Laten we nou in december nog eens kijken. Dan zit je een jaar na de laatste operatie, dan kunnen we echt zien waar je staat.’ I rest my case, en doe voorlopig braaf de oefeningen die hij me voorschrijft.
En de weegschaal? Die gaat heel langzaam, maar wel gestaag omlaag. René zegt: ‘Joh, je bouwt spiermassa op en je weet: spieren zijn zwaarder dan vet!’ Ik geloof er niks van (heb het idee dat ik daarvoor nog te weinig doe), maar vraag het stiekem toch even na bij de fysiotherapeut. Die beaamt dat dat een heel reële optie is. Zou het dan toch?

Zijn er ook nog leuke dingen? Ja hoor! Zoals altijd zijn die er zeker ook. Renate heeft fotograaf Pamela de Jong geregeld die een quarantainefoto komt maken van opa, oma en Luca. Ze maakt – in de Vijfhoek – foto’s van mensen in Coranatijd, door het raam of voor de voordeur als herinnering aan deze rare tijd. Wat een leuk idee!

Naar aanleiding van mijn blog ‘Geen bezoek meer…’ belt de Stentor. Of ik een paar vragen wil beantwoorden? Natuurlijk wil ik dat. Mag er ook een fotograaf komen? Dat mag ook. We bellen Merette dat we om vier uur die middag willen skypen. Als ze fotograaf Ronald Hissink ziet, is ze dolenthousiast. Ze zijn elkaar vaker tegengekomen en ze vindt het maar wat leuk dat we nu toch met zijn drieën op de foto kunnen, terwijl we niet bij elkaar zijn.

De volgende dag staat het artikel in de krant. Niet alleen in de editie Deventer, maar regionaal. En dat heb ik geweten! Zelden heb ik zoveel reacties gehad. Op het artikel (heel fijn), maar vooral ook op de foto. Ik krijg heel veel complimentjes over hoe ik er uit zie. Daar word ik heel erg blij van!
De weegschaal? Die staat (ruim vier maanden na de operatie) op -17. Vriendjes zijn we zeker nog niet, maar er gaat in elk geval wat af…