Het is vrijdag 1 mei als Merette me al in de ochtend belt. Het duurt even voor ik precies in de gaten heb wat ze me wil vertellen: vandaag woont ze – volgens haar – vijftien jaar in haar ‘eigen huis’ zoals ze het altijd noemt! (Charles Rochussenstraat is altijd een tongbreker gebleven…)
Mijn gedachten schieten meteen vijftien jaar terug, was het niet 3 mei dat ze ging verhuizen? Ik check mijn column (zo heette dat toen nog, en ik schreef hem voor het Zozijnmagazine) over haar verhuizing (en daar staat inderdaad 3 mei. (En dat klopt, want het was op een dinsdag, handig dat je dat nog even kunt checken…)
Vanaf het begin heeft ze zich erop verheugd om ‘op kamers’ te gaan wonen. Dat is ook mooi te zien in een filmpje dat is gemaakt over haar verhuizing. En eveneens vanaf het begin is het goed gegaan: het huis van Zozijn, waar ze woont met Wim, Kim, Marjolein, Ariane en Michael is in heel korte tijd haar thuis geworden en is dat tot op de dag van vandaag gebleven.

Er is veel gebeurd in die vijftien jaar, begeleiders zijn gegaan en gekomen (maar er zijn er ook die er al vijftien jaar werken en met wie ze alle herinneringen kan delen van haar periode bij Zozijn), Zozijn verkeerde financieel in zwaar weer (daar heb ik nog van wakker gelegen, ik weet dat ik dacht: heeft ze een mooi huis, gaat me straks de toko failliet), maar kwam daar ook weer uit en de bezuinigingen in de zorg zijn ook bepaald niet aan Zozijn voorbij gegaan. In haar huis woont ze nog steeds met dezelfde mensen als vijftien jaar geleden, wat op zich best bijzonder is.
De basis is gebleven: lieve begeleiders die doen wat Zozijn belooft: liefdevolle en professionele zorg bieden aan mijn kind.
Het overkomt me wel dat ik ouders of verwanten spreek die het minder getroffen hebben met de zorg voor hun kind en die me soms wat verbaasd aankijken. Weet ik wel zeker dat ik zo tevreden ben over de zorg? Is het echt waar dat iedereen zich houdt aan de afspraken? Dat Merette het altijd fijn heeft? Ik moet me soms verdedigen; ik ben echt niet naïef en kijk heel zorgvuldig hoe het met Merette gaat. Bovendien ben ik actief betrokken bij de medezeggenschap: als lid van de Centrale verwantenraad heb ik een goed inkijkje in wat er speelt in de organisatie. Misschien geeft me dat ook net de bredere blik die het mogelijk maakt om verder te kijken dan alleen Merette’s huis, hoewel dat natuurlijk wel het belangrijkste blijft. Maar het is gewoon waar: ik ben blij en tevreden met de zorg die Merette krijgt. Ik weet dat ik altijd terecht kan bij haar begeleiding als ik denk, vind of hoop dat er iets anders kan of moet.
De laatste zeven weken kijk ik met heel veel bewondering en respect naar de begeleiders die op dit moment bij haar betrokken zijn. Sinds Corona rondwaart staat haar wereldje op zijn kop. We kunnen elkaar alleen op afstand zien en kunnen niet bij elkaar op bezoek. Niet met Pasen en ook niet met papa’s verjaardag (hij krijgt wel een kaartje op gepaste afstand…)

Regelmatig belt ze aan, rent het trapje voor ons huis af en wacht op een paar meter afstand tot we de deur open doen. Dan zijn ze even aan het wandelen of fietsen en kunnen we even ‘bijpraten’. We skypen elke dag (vastgelegd door De Stentor, waarbij het toch even een feestje is dat we met zijn drieën op de foto kunnen, terwijl we niet bij elkaar zijn).

Koningsdag wordt groots gevierd in de oranje versierde tuin en haar lange Coronahaar wordt met liefde ingevlochten en opgestoken.
Van ‘het huis’ krijgen we lieve kaartjes en telefoontjes om te vragen hoe het met óns gaat.

Het heeft voor alle begeleiders ook privé een enorme impact: de anderhalve meter samenleving is er in het huis niet bij. Dat betekent dat ze ook thuis (en dus ook hun gezinsleden) heel voorzichtig zijn. Ze hebben immers maar één doel: onze kinderen veilig en gezond (dus zonder Corona) door deze rare tijd heen loodsen.

Ik kijk toe en bewonder. Stuur nog maar een bloemetje. Lieve mensen van de Charles Rochussenstraat: duizendmaal dank voor vijftien jaar liefdevolle zorg!