Het is 16 mei. De dag van het songfestival. Dat niet doorgaat. Een dag waarop de eerste straten van Nederland langzaamaan oranje zouden kleuren want natuurlijk worden ‘we’ dit jaar Europees kampioen. Het kampioenschap gaat niet door. Het is ook de dag waarop wij, met Renate en Luca, Merette en Roosmarijn en Sander in de TGV hadden moeten zitten, op weg naar een heerlijk weekje Parijs. Koffers gisteren gepakt, accu’s van de camera’s geladen, Metro- en Disneykaartjes geregeld, hotel geboekt. Op 20 mei zouden we met een fles bubbels op de Eiffeltoren proosten op ons 40-jarig huwelijk. Er lagen – nog niet helemaal ontwikkelde – plannen voor een gezellige avond voor vrienden en familie. Het gaat niet door; Corona besliste anders.

2020 zou mijn jaar worden! Na een hoop gedoe met nierbekkenontstekingen (nog steeds geen idee waar die nou vandaan kwamen) in 2018, borstkanker in 2019 en in december van dat jaar een pittige operatie voor mijn gastric sleeve om eindelijk aan mijn overgewicht te werken zou ik weer volop aan het werk gaan en in Parijs genieten van het feit dat ik weer lekker kan lopen, slank op de foto kan en een paar pittige jaren afsluiten. De operatie in december valt allesbehalve mee. Al met al duurt het maanden voor ik weer een beetje energie heb. Aankomende maandag pas, ruim vijf maanden na de operatie ga ik weer volledig aan het werk (een aantal uren minder, omdat ik gebruik ga maken van het generatiepact, maar ik sta vanaf die dag weer te boek als ‘beter’).

Heel slank op de foto lukt ook nog niet. Het afvallen gaat heel, heel langzaam. Na de operatie is er inmiddels 18 kilo af. Dat lijkt veel, maar als ik vertel dat de rest van mijn groep varieert tussen de ruim 30 en ruim 50 kilo in de min, zie je dat dat nogal tegenvalt. Ik eet heel weinig en beweeg meer dan ik in jaren heb gedaan, maar de kilo’s vliegen er bepaald niet af. Voeg daarbij dat het erop lijkt dat ik ook een vorm van oedeem heb ontwikkeld (en dus dikke benen) en je snapt dat dat slanke plaatje nog echt verre van bereikt is. Bovendien beperken die dikke benen me in het (ver) lopen.

Maar goed, al gaat dat allemaal wat minder hard dan ik had gehoopt, ik had prima vandaag in de trein kunnen zitten naar Parijs en er ongetwijfeld mooie dagen gehad. Parijs in mei, met de kastanjebomen in bloei, mooier kan de stad niet zijn.
Ik tel mijn zegeningen; ik werk in een vitale sector en hoef me geen zorgen te maken om mijn baan. Integendeel: we hebben het hartstikke druk! Ik heb een prima werkplek thuis, en hoewel ik het langzamerhand heel saai vind om alleen thuis te werken, en het contact met de collega’s mis, is het prima te doen. Ik mis het om lekker op een terrasje te zitten, met Luca en Merette uitstapjes te maken en uit eten te gaan (hoewel ik me er nog niet echt een voorstelling van kan maken hoe dat moet, nu ik zo weinig eet) en de contacten met vrienden en familie. Ik mis mijn vrijwilligerswerk: vergaderen via ZOOM of Skype is toch echt minder leuk.
Alle dierbare, lieve mensen die ik reken tot mijn vrienden en familie is tot nu toe het Coronavirus bespaard gebleven. Dát is wat telt; dát is belangrijk. Dat weet ik heus en daar ben ik heel blij mee.
Maar toch: wat had ik vandaag graag in die TGV gezeten…