De dag van de operatie

Ik ben weer thuis. Op de geplande dag en tijd, dus donderdagmiddag, ben ik ontslagen uit het Rijnstateziekenhuis. Of het me is meegevallen, is de meest gehoorde vraag in deze dagen. Nou, nee. Koorts, een middenrifbreuk en heel veel pijn hebben de eerste dagen na de operatie bepaald. Laat ik bij het begin beginnen…

We zijn keurig op tijd in het Rijnstateziekenhuis, zo keurig dat de opnamebalie nog niet eens open is. Een enorme kerstboom in de hal, straalt ons tegemoet. De intake loopt voorspoedig, alles klopt, ik ben alleen vergeten een maagbeschermer in te nemen de dag ervoor. Totaal niet meer aan gedacht. Gelukkig is het niet echt een probleem.
De operatie staat gepland voor 9.45 uur, dus dat is al best snel. Ik hijs me in de charmante operatiekleding (compleet met sokken en onderbroek….) en rond een uur of negen mag ik plaatsnemen in een speciale operatiestoel. Om kwart voor tien ben ik op de OK en gaat het beginnen. Nu is er echt geen weg meer terug, denk ik nog even, voor ik onder narcose ben. Op naar een nieuw leven!

Het eerste wat ik me daarna voor de geest kan halen is een enorme pijn in het midden van mijn lijf. Het voelt alsof er een vrachtwagen op me geparkeerd staat. Elke minimale beweging doet zoveel pijn dat de tranen me in de ogen schieten. Ademhalen is een crime. Ik was erop voorbereid dat het gevoelig zou zijn; er wordt en flinke hoeveelheid gas in je buik gepompt om ruimte te maken voor de instrumenten. Dat gas veroorzaakt flinke pijn, die met pijnstillers eigenlijk niet te onderdrukken is. De pijn gaat weg, als het gas verdwijnt en om het gas te laten verdwijnen is de beste remedie: lopen! Maar deze pijn had ik niet verwacht. (Achteraf weet ik dat de vrachtwagen op me stond, toen ik van de stoel weer in bed moest. Dat moet je – met behulp van de verpleging – zelf doen. Ik kan het met totaal niet herinneren, maar mijn kamergenote zei: ‘Nou, ik wel, want het deed je ongelooflijk veel pijn….’)
René komt en vertelt dat er tijdens de operatie een middenrifbreuk is hersteld. De chirurg had gevraagd of ik niet veel last van maagzuur had. Nee dus. Na een uurtje gaat René weer naar huis, ik ben niet echt aanspreekbaar en wil en kan alleen maar heel stil liggen.
De chirurg komt zelf ook even langs. ‘U hebt ons aardig wat werk bezorgd’, concludeert hij. ‘Er zat een middenrifbreuk en die moesten we eerst herstellen. U moet sowieso twee weken vloeibaar eten, maar ik denk dat dat nog wel wat langer wordt. Bouw het heel voorzichtig op, want vast voedsel kan nog wel even tegenvallen. Oh, en het deel van uw maag dat we hebben verwijderd is er door het gaatje onder uw linkerborst uitgehaald.’
Ik probeer water te drinken (want als je niet minimaal 600 ml vocht binnen hebt gekregen voor 14.00 uur de dag na de operatie, mag je niet naar huis…), krijg ook thee, ranja of bouillon aangeboden, maar daar moet ik echt niet aan denken.
Om te plassen moet ik toch echt uit bed. De verpleging koppelt me los van monitor, zuurstof en -meter en moedigt aan om toch vooral een rondje te lopen. Mijn lijf zegt nee, maar mijn hoofd denkt: dat gas moet eruit, je móet lopen. Ik denk niet dat ik de twintig meter heb gehaald, maar hé, alle beetjes helpen. Bij elk toiletbezoekje probeer ik er een paar meter aan vast te knopen.
Roos komt ook op bezoek (fijn een kind dat vlakbij het ziekenhuis woont), maar ook zij blijft niet lang; ik wil nog steeds alleen maar heel stil op mijn rug liggen en vooral niet bewegen, want bewegen doet pijn.
Morgen gaat het vast beter…

PS: Nou hoop ik niet dat jullie heel erg schrikken van dit verhaal. Het is inmiddels dinsdag, en het gaat heel goed met me. Ik scharrel lekker rond in huis, heb nog één echt pijnlijke plek en ben nog flink moe, maar het wordt elke dag beter. Dat past alleen niet allemaal in één blogje. Morgen meer!

One thought on “De dag van de operatie

  1. Xandra

    december 17, 2019 at 4:35pm

    Gelukkig knap je nu alweer op. Je bent vast al flink lichter nu je zo weinig naar binnen kreeg 😘

  2. Ireen Slootmaaker

    december 17, 2019 at 4:52pm

    Jeetje, geen fijne start.
    Maar fijn dat het nu beter gaat.
    Die rustig aan, luister naar je lijf
    ‘s middags naar bed is geen overbodige luxe.
    X

  3. Jolanda Leeftink van de Burgwal

    december 17, 2019 at 7:50pm

    Jeetje Monica dat was een beste tegenvaller zeg, natuurlijk knap je daarna weer op maar je met wel even door die ellende heen. En dat mag best benoemd worden💪
    Fijn dat t nu beter gaat en Ik begrijp dat de weg nog lang is, neem je tijd om te genezen. Heel veel beterschap 💐😘

  4. Cecil Wesselink

    december 18, 2019 at 2:46pm

    Zware dagen achter de rug Monica.
    Fijn om te ervaren dat er vooruitgang in zit. Je lijf doet wat het moet doen: genezen. Beterschap!

Uw e-mail bericht wordt niet gepubliceerd. Naam en e-mail velden zijn verplicht

4 × 1 =