Ik heb zelden zoveel uitslagen gehad als de afgelopen maand. En meestal vielen ze niet mee… In elke geval in eerste instantie niet, in een aantal gevallen bleek het – gelukkig – loos alarm.

Vandaag – donderdag – ga ik naar het ziekenhuis voor de uitslagen van de weefselonderzoeken. De vooruitzichten lijken goed, maar ik merk dat ik, door alle extra onderzoeken in de afgelopen periode, bepaald niet zonder zorgen naar de afspraak ga.

Waar ik reken op een gesprek met de chirurg, blijkt hij er niet zelf te zijn, maar ‘mijn’ PA. Dat is op zich prima, maar ik had hem toch heel graag even zelf willen vragen waarom hij – na de operatie – niet naar René heeft gebeld. Dat gaan nu de PA en de mammacareverpleegkundige doen. (Ik mag ook wel een extra afspraak met hem, maar dat lijkt me niet nodig. Ik zie het DZ op dit moment vaker dan me lief is. Hij heeft vast (denk ik) een goede reden, maar ik wil het wel gezegd hebben. Niet als verwijt, wel als aandachtspunt.)

De PA windt er geen doekjes om: ‘Wat de tumor betreft is de uitslag prima. Hij is klein, hoewel er in het gebied eromheen al wel plekjes zaten met een voorstadium van kanker, maar dat is allemaal prima weggehaald. Helaas hebben we wel foute cellen gevonden in de schildwachtklier, dus we gaan een afspraak maken met de oncoloog. Die gaat kijken of er verdere behandeling nodig is naast de bestralingen. En je oksel wordt in elk geval mee bestraald.’ Voor mijn gevoel komt een chemokuur nu toch wel heel dichtbij. Ze is zelf ook wel een tikkeltje verrast. ‘Eigenlijk verwacht je bij een tumor als deze geen cellen in de lymfeklieren, en daarmee is maar weer aangetoond dat ook wij nog lang niet alles weten van kanker.’

Er lijken een paar opties: het maken van een mammaprint (waarbij de tumor, die nog ergens opgeslagen ligt, nog eens extra wordt onderzocht om te kijken of chemo gewenst/nuttig/nodig is), meteen besluiten tot chemo of hormoontherapie. ‘Dat laatste lijkt me niet waarschijnlijk, ik denk dat de oncoloog een mammaprint laat maken en dan verder kijkt’, is haar conclusie. ‘Maar dat moet ik aan de arts overlaten.’

We bekijken de operatiewonden: die zien er prima uit. De pleisters onder de oksel kunnen er af, die om de tepel kunnen beter nog een paar dagen blijven zitten. Die mag ik er zelf in het weekend afhalen, maar ik mag er ook voor langskomen als ik het vervelend vind om dat zelf te doen. Nou nee, dat gaat me vast lukken, en als gezegd: ik kom inmiddels vaker dan me lief is in het DZ.

Ik mag in principe alles gewoon doen, mits ik er geen last van heb en er rekening mee houd dat arm en borst de komende weken best nog eens gevoelig kunnen zijn omdat het allemaal nog moet genezen. Zwaar huishoudelijk werk nog maar even niet en helaas mag ik geen handstand maken. Dat doe ik elke avond drie keer, dus dat is een flinke tegenvaller…

Omdat mijn ‘case’ nog moet worden besproken in het MDO (Multi Disciplinair Overleg) kan de afspraak met de oncoloog pas gemaakt worden voor 25 maart. Route 87, die hebben we nog niet gehad.

Weer wachten dus. En dit keer is er niet zo heel veel hoop dat het ‘loos alarm’ is. Natuurlijk is er geen vrouw overboord als het toch uitdraait op chemo en is mijn vertrouwen in een goede afloop heus nog groot. Maar toch: het kost zo langzamerhand wel een beetje moeite om positief te blijven…