Ergens in oktober vorig jaar heb ik – op de valreep – kaarten geregeld voor NU, de meest recente voorstelling van Claudia de Breij, op donderdag 14 maart.

Het is een week na de operatie, dus ik heb eigenlijk geen idee of dat een haalbare kaart is. Ik voel me lichamelijk goed: de pijn is prima te doen (is er eigenlijk alleen als ik bewegingen maak (aankleden bijvoorbeeld) of er iets tegen mijn arm/borst aan komt). Ik ben moe, maar slaap de laatste nachten beter (omdat ik op mijn rechterzij kan liggen) en denk dat dat vooral komt door dat mijn denkhoofd nog steeds niet op orde is. De huisarts, die even langs komt, denkt dat ook: het lijkt haar dat het niet meer van de narcose komt. Volgens haar is het een prima idee om er lekker even uit te gaan. ‘Extra pijnstiller als je denkt dat dat nodig is, en lekker doen!’ Ik besluit om toch nog even de uitslag van de weefselonderzoeken af te wachten.

Die vallen dus uiteindelijk niet echt mee. Als ik een aantal mensen heb gebeld en geappt, zit ik – nog wel weer even lekker met het kussen onder mijn arm – en overdenk de uitslag. Ik baal. En niet zo’n beetje ook. Eigenlijk blijf ik vandaag (of liever tot 25 maart) gewoon lekker in huis zitten. Onder een dekentje, zonder al te veel ‘buitenwereld’.

Voor de operatie had ik me vast voorgenomen om zo snel mogelijk te gaan wandelen om mijn conditie een beetje op te vijzelen (lijkt me handig voor het traject dat nog komen gaat), maar de onstuimige herfst die in Nederland is uitgebroken in deze lentemaand, maakt dat tot op heden niet echt aanlokkelijk.

Ik besluit dat we gaan. Ik neem nog wel een keer die extra pijnstiller, neem een kussentje of opgerold dekentje mee om onder mijn arm te leggen en we gaan ‘gewoon’ naar de schouwburg.

Die is helemaal uitverkocht en we hebben plaatsen op het balkon, op de allerbovenste rij. De drukte in de schouwburg vind ik niet heel prettig, ik beweeg me voorzichtig tussen de mensen door om te voorkomen dat iemand me een onverwachte duw geeft tegen mijn ‘verkeerde’ arm.

Het is een heerlijke voorstelling: Claudia op haar best. Ze maakt je aan het lachen, maar veel van wat ze zegt stemt ook zeker tot nadenken. Daar houd ik van. (Aandachtspuntje voor de Deventer Schouwburg: het was werkelijk om te stikken zo heet op het balkon en het rook er bepaald onfris. Misschien even de luchtverversing laten checken?) Het einde is verrassend, compleet met een optreden van Harmonie De Eendracht en bezoekers die hun jassen mogen halen op het podium.

Ik heb ervan genoten. Rol om half twaalf doodop mijn bed in. We zien wel weer wat er de komende tijd boven mijn hoofd hangt, deze avond pakt niemand me meer af!

(Enne Claudia… mijn applaus zat in mijn hoofd: daadwerkelijk in mijn handen klappen bleek niet fijn. Gelukkig zat ik niet op de eerste rij…)