De uitslag van donderdag heeft er behoorlijk ingehakt. Ik heb er zelf steeds wel rekening mee gehouden dat ik te horen zou kunnen krijgen dat de schildwachtklier niet schoon zou zijn, maar heb geprobeerd om dat een beetje weg te drukken, ook al omdat iedereen om me heen zegt: ‘Maar je moet wel positief blijven denken hoor!’ Dat doe ik, lieve mensen, dat doe ik. Maar een beetje realisme is me ook niet vreemd. Ik merk dat ik lichtgeraakt word, boos wordt om futiliteiten en verdrietig van een tekstje in de krant (hebben we het maar niet over de aanslagen in Nieuw Zeeland).

We doen boodschappen bij de Jumbo. Niet een heel goed idee op vrijdagmorgen, want het is me veel te druk. Maar goed, ik ben weer ‘uitgelaten’ vandaag. Dan lijkt het me wel een goed idee om vanavond met Luca en Renate ergens een pannenkoek of een pizza te gaan eten. Ach en dan kan Merette ook wel mee. Die wilde graag logeren bij ons dit weekend, maar dat zag ik niet zo zitten. Bovendien heeft ze allerlei leuke dingen te doen in haar huis en bij de film van Theater Onbeperkt. Ik had voorgesteld dat ze koffie kwam drinken, maar dit vindt ze vast leuker!

Renate bedenkt dat Roosmarijn het vast gezellig vindt om ook te komen en uiteindelijk eindigen we – helemaal compleet, dus ook met Roos en Sander – bij een pizzeria in de stad. Het is hartstikke gezellig en voor we het goed en wel weten zijn we een paar uur verder en valt er een klein mannetje om van de slaap. Zijn tante Merette trouwens ook…

Ik merk dat ik me ga vervelen. Ik heb weinig puf om een boek te lezen, want kan me niet concentreren. Zelfs een tijdschrift is me soms te veel. Luisteren gaat wel, hoewel ik dan ook regelmatig in slaap sukkel. Niet voor lang, maar lang genoeg om de draad van het verhaal kwijt te raken. De hele dag voor de televisie zitten en ‘alleen’ maar kijken, kan ik niet. En van de hele dag Cookie Jammen of Candy Crushen wordt een mens uiteindelijk ook niet blij. Gelukkig kan ik weer wat langer achter elkaar haken en is het me zelfs gelukt om een laatste stukje trui voor Roos te breien. Dat moet ik niet te lang doen, maar eventjes lukt het wel.

Nu vind ik breien leuk, maar het in elkaar zetten van een product niet. Dat wil ik zo snel mogelijk af hebben, dus daar begin ik voortvarend aan op zaterdagmorgen. Ik weet dat Roos zondag nog in Deventer is, dus een goede reden om even op te schieten, dan kan ze hem meenemen. Ik merk dat ik ook dit werkje geen uren achter elkaar volhoud. Ik ben gestopt met de pijnstillers, ook met de paracetamol, en dat gaat prima, maar sommige houdingen en/of bewegingen zijn gevoelig. Daar ben ik voor gewaarschuwd, dus ik neem het maar zoals het komt.

We doen nog een boodschapje (nieuwe telefoon ophalen, joepie), Luca en Renate komen langs, ik krijg een enorme fruitmand van de Deventer Sportploeg en er zijn alweer bloemen bezorgd (bij de buren, net toen we even weg waren). De woonkamer lijkt op een bloemenwinkel, ik voel me zó enorm verwend (ook door alle berichtjes, appjes, kaartjes, telefoontjes….), ik kan het niet vaak genoeg zeggen!

’s Avonds zit de trui in elkaar en ben ik nog even de laatste draadjes aan het wegwerken en -knippen. Ik knip twee draadjes weg en dan… valt er een gat in de trui. Geen idee hoe het kan (er hingen toch echt twee draadjes uit, die van een afhechting kwamen), maar ik heb ‘gewoon’ een steek doorgeknipt!). Ik kan er wel om huilen (en dat doe ik ’s avonds in bed stiekem ook even…). Het rugpand moet er uit en omdat het gat bijna onderaan zit, moet ik bijna het hele pand uithalen en opnieuw breien. Stomme trui.