Mede dankzij een wat zwaardere pijnstiller (en zéker omdat mijn eigen bed het lekkerste ligt) ben ik de nacht heel behoorlijk doorgekomen. Ik word wakker met het gevoel dat het misschien allemaal best nog goed komt…
Eerst mijn moeder maar eens even bellen; daar had ik de afgelopen dagen nog geen puf voor. Ze is blij mijn stem te horen. Dan een kopje thee, dat zowaar wel wil smaken.
En dan… douchen! Onder toezicht van René en wat is het fijn dat ik nu een inloopdouche heb! Heel goede beslissing om de badkamer te verbouwen voor de operatie! De drie plakkers (van de monitor) en de vijf pleisters (van de vijf gaatjes) mogen eraf. Dat lukt prima onder de douche.

De vier kleine streepjes en één iets grotere (waar tweederde van mijn maag door is verwijderd) zien er goed uit. Ik zie geen nietjes, maar dat zal wel komen omdat ze nog wat gezwollen zijn.
De koorts is nog niet weg, zo gauw de paracetamol dreigt uit te werken, merk ik dat ik het koud krijg en komt er een vervelende hoofdpijn opzetten. Met voldoende paracetamol is het te doen. Maar mijn plannen om echt van het begin af aan buiten de gaan wandelen, valt hiermee wel in duigen.
Het lukt me om vandaag een keer een beetje (gepureerde) soep en wat kwark te eten. Het smaakt niet, maar het zit er wel in.
Deze en de volgende dag scharrel ik een beetje rond in huis in pyjama. Zit af en toe een tijdje beneden in de stoel, maar mijn bed is nog de fijnste plek. Met veel radio en soms een beetje TV.

Dan is het zondag. En jawel: de koorts is echt weg! Er zit een plek in mijn buik ter grootte van een bal van zo’n tien centimeter doorsnee, die gemeen pijn doet als ik me beweeg, maar de rest is veel minder gevoelig. Hoog tijd om kleren aan te doen en wel een stukje te gaan wandelen!
Maandag bel ik met Vitalys. Ik denk zelf dat de pijnlijke plek ‘gewoon’ komt omdat er toch iets meer beschadigd is door het herstel van de middenrifbreuk, maar wil het voor alle zekerheid wel even verifiëren. Ik krijg het advies om de verpleegkundige te bellen, tussen tien en elf. Prima. Alleen: ik krijg steeds hetzelfde bandje: ‘U bent verbonden met Vitalys, wilt u de verpleegkundige spreken, bel dan rechtstreeks met de Overleglijn op nummer…. ‘ En vervolgens gebeurt er niks. Nog maar eens het algemene nummer van Vitalys. ‘Dan zijn ze vast in gesprek!’, is de conclusie. ‘Dan krijg ik toch een ingesprektoon?’, werp ik tegen. ‘Ik denk dat er iets niet helemaal goed gaat met een bandje’. De dame denkt van wel, want het is net allemaal gecheckt. Ik bel elke vijf minuten, tot elf uur. ‘U bent verbonden met….’ Ok, vanmiddag – tussen 14.30 en 15.30 uur een nieuwe poging.
Om klokslag half drie bel ik weer. Met hetzelfde resultaat. Weer een poging bij Vitalys en nu laat ik me niet meer afschepen. Dat hoeft ook niet, want een buitengewoon aardige dame, zegt dat er inderdaad een soort van storing is, en dat ze de verpleegkundige met mij contact laat opnemen.
Vijf minuten later heb ik haar aan de lijn. Zij denkt ook dat de ‘bal’ komt omdat er zoveel is gebeurd van binnen. Het moet elke dag een beetje beter worden, en ik elk geval niet slechter; dan moet ik bellen. ‘Goed luisteren naar je lijf’, is het advies. ‘Als het echt pijn doet, niet te veel wandelen, lukt het wel, is het fijn!’

En hoewel René me nog moet helpen met het strikken van mijn veters (bukken lukt echt niet), is het heerlijk om af en toe even een wandelingetje te maken in de buitenlucht (en om elke dag een pakje uit te mogen pakken van mijn heerlijke kerstboom…).