In de tasjes met medicijnen, informatie en een ‘spuitencontainer’ (ik moet mezelf 28 dagen lang elke dag een keer prikken om trombose te voorkomen, heb inmiddels een indrukwekkend arsenaal aan blauwe plekken) zit ook een ‘ontnieter’, een tangetje waarmee de huisarts de agraves (nietjes) kan verwijderen. Dat mag (moet) tussen de achtste en de tiende dag. Ik maak een afspraak bij de huisarts voor dag acht. Voor mijn gevoel wordt het dan ook tijd, want de wondjes beginnen wat te jeuken en het verwijderen van de nietjes kan dan wat verlichting geven.

Bij de assistente van de huisarts aangekomen grap ik: ‘Ik hoop dat jij ze kan vinden, want ík zie ze niet!’ ‘Dat kan kloppen’, is haar reactie. ‘Ze zitten er niet in…’
Stilte. Want dat is wel – op zijn zachts gezegd – eigenaardig. Nadere bestudering van de wondjes laten ook geen uiteinden van inwendige hechtingen zien. Ze zoekt de brief op van Vitalys. Daarin staat: ‘Patiënte zal zich bij u melden voor het verwijderen van de nietjes, een tangetje hiervoor is bij ontslag meegegeven.’
Bellen met Vitalys dan maar. Dan kan ik ter plekke doen, over een kwartiertje heb ik nog een afspraak bij de huisarts. Verbazing aan de andere kant van de lijn. Geen nietjes? Nee, dat is echt gek. ‘Ik pak uw operatieverslag erbij mevrouw.’ Ook dat zegt dat er nietjes moeten zijn.

Gehecht ben ik zeker, op een of andere manier, want anders zouden de wondjes niet mooi dicht zijn, maar hoe dan?
‘Ik vraag het na bij de verpleegkundige’, meldt mevrouw Vitalys. Na een paar minuten is ze weer aan de lijn. ‘Dan moeten het inwendige, oplosbare hechtingen zijn geweest.’ ‘Maar waarom dan?’, vraag ik. Maar daar heeft de dame bij Vitalys ook geen idee van.
De huisarts checkt de wondjes en mijn buik. Alles ziet er prima uit en voelt ook goed (zo lang ze niet met haar vingers in de bal prikt: au!). ‘Ach’, is haar nuchtere conclusie. ‘Je moet maar zo denken: dit ziet er straks veel mooier uit, die nietjes blijf je altijd een beetje zien.’ Dat is dan toch weer mooi meegenomen, als ik straks – met inmiddels best een respectabel aantal littekens – de sauna weer in ga.
Toch blijft het me verbazen. Waarom heeft de chirurg bij mij een andere methode gekozen? Waren de nietjes op? Was het nietapparaat stuk? Dacht hij: ‘Kom het is woensdagmorgen 11 december, ik doe vandaag eens gek en hecht mevrouw Sluiseman met inwendige hechtingen.’?
Ben benieuwd of ik dat nog eens kan achterhalen!