Omdat ik een gastric sleeve heb moet ik twee weken vloeibaar eten. Tijdens de operatie is ook een middenrifbreuk hersteld en de chirurg meldde op de dag van de operatie al dat het heel goed kan zijn dat ik ook na twee weken nog niet meteen vast voedsel kan verdragen.
Ik neem me dan ook voor om pas na de kerst vast voedsel te gaan proberen. Dan is het ruim twee weken na de operatie, dus dat zou moeten lukken.

Maar oh, wat valt dat tegen! Om aan zes eetmomenten per dag te komen, eet ik twee keer per dag (gepureerde) soep. Zelf gemaakt (of door lieve mensen om me heen), dus hartstikke verantwoord, met kipfilet erin of kikkererwten, om maar aan eiwitten te komen. Daarnaast vier keer per dag ‘iets met kwark’. Zelfgemaakte combi’s van magere kwark met frambozen, aardbeien, banaan en vooral havermoutvlokken (voor de vezels), of kant-en-klaar gekocht. Prima van smaak en heel gezond.
De eerste week gaat het prima en het smaakt ook nog wel. Honger heb ik niet, het is eten omdat het op het programma staat.
Maar na een dag of tien gaat vooral de kwark me enorm tegenstaan. Bovendien rommelt mijn kleine maag! Echt waar! Ik heb gewoon honger… Althans; ik heb een raar gevoel dat zich niet laat oplossen door eten, want na een kleine hoeveelheid hoef ik niet meer. Als ik dan gegeten heb, ben ik ook niet voldaan; ik kan het niet goed uitleggen. Meer eten is op dat moment in elk geval geen optie.

Vanaf afgelopen zaterdag merk ik dat ik licht word in mijn hoofd. Ik moet goed kijken waar ik loop anders kukel ik om (om een uitspraak van Merette te gebruiken).
De dagen daarna voel ik me echt niet lekker. Ik ben moe (waarvan?), het eten van de kwark (hoe lekker klaargemaakt ook) staat me steeds meer tegen en er komt nauwelijks iets uit mijn handen. Dat is op zich niet erg, maar ik word niet blij van hele dagen niks doen, dan moet er toch in elk geval een beetje geknutseld worden. Als dat niet lukt, zit ik mezelf enorm in de weg (komt me bekend voor, na de bestralingen had ik ook zo’n periode en dat zijn niet de beste herinneringen). Zondag- en maandagavond val ik al om negen uur in slaap. Omdat ik nog niet op mijn zij kan liggen, ben ik vaak wel even wakker (lang leve het luisterboek), maar ik slaap toch zeker tot een uur of zeven/acht door. Het rare gevoel in mijn maag wordt alleen maar erger: er moet eten in!

Om een andere smaak in mijn mond te krijgen, mag ik af en toe een theelepeltje kindersmeerkaas nemen. De Woezel en Pip-variant konden we niet vinden bij de supermarkt, maar wel een andere versie. Nu sluip ik als een junk met enige regelmaat naar de koelkast om een shotje smeerkaas te nemen. Lekker!
Vandaag, dinsdag, is het echt klaar. Ik doe het niet meer. Voel me zo slap als een vaatdoek en zit bijna kokhalzend aan mijn schaaltje kwark. Dat kan toch ook niet goed zijn! Morgen is het twee weken na de operatie. Vandaag houd ik me nog in (ik wil toch ook niet iets doms doen, waardoor ik de inwendige genezing in de weg sta), maar morgenochtend maak ik mijzelf een feestelijk kerstontbijt. Van een paar (kleine) crackertjes met een gekookt eitje. Of met een beetje humus. Of een plakje zalm. Of een plakje kaas. Ik kan niet wachten! Duimen jullie dat het lukt?