Eindelijk mocht ik, twee weken geleden, weer aan het werk. Te beginnen met twee keer twee uurtjes per week en dan – heel langzaam – opbouwen (deze week drie keer twee uur). Inmiddels was ik ook naar een paar vergaderingen geweest. Naar de Centrale Verwantenraad van Zozijn in Vorden (niet zelf gereden, maar fijn opgehaald) en de Deventer Sportploeg, waar we druk zijn met de voorbereidingen om met ruim 80 Deventer sporters met een verstandelijke beperking (waaronder natuurlijk mijn eigen zwemkampioentje Merette) naar de Special Olympics te gaan. Bovendien mag ik twee keer in de week werken aan mijn conditie onder begeleiding van de fysiotherapeut.
Ik was er zó blij mee, fijn weer contact met collega’s en mede raads- en/of bestuursleden, het gevoel dat je weer meedoet. Ik gedij toch heel veel beter als ik dingen te doen heb en niet de hele dag zonder energie in mijn stoel hang. Dat laatste is een tikkeltje gechargeerd, want ik heb heus mijn best gedaan om te wandelen, klusjes in huis te doen en natuurlijk te haken en te breien. Maar echt voldoening gaf het allemaal niet. En geloof me: een jaar in huis is echt heel (veel te) lang.
Maar lang heeft de pret niet geduurd. Alle bijeenkomsten, overleggen en vergaderingen zijn afgelast en iedereen die bij mijn werkgever Circulus-Berkel thuis kán werken is verplicht dat ook te doen.
Met dank aan het onverwacht opgedoken Coronavirus dat in een paar weken tijd een wereldwijde pandemie veroorzaakt. Een virus dat nog volstrekt onbekend is, waardoor er niemand immuun is en het dus ongekend snel heel veel mensen ziek kan maken. Een deel van die mensen komt in het ziekenhuis terecht en daar ligt voorlopig het grootste probleem: als dat er te veel worden, kunnen de mensen die in de ziekenhuizen werken, die zorg niet meer aan. Dus wordt er met man en macht geprobeerd om het aantal patiënten niet te snel te laten oplopen, terwijl wel duidelijk is dat een heel groot deel van de (wereld)bevolking door het virus geveld gaat worden. Premier Rutte houdt een officiële, buitengewoon serieuze toespraak die door zeven miljoen mensen wordt bekeken.
Nederland neemt (net als alle andere landen) ongekende maatregelen: de scholen zijn dicht, net als theaters, kroegen en restaurants. Iedereen die thuis kan werken wordt verplicht om dat te doen, voor gezinnen waarin beide ouders in vitale beroepen (en ja, daar vallen onze stoere mannen en vrouwen die elke dag de weg op gaan om uw afval op te halen, prullenbakken te legen en de openbare ruimte schoon te houden ook onder) wordt nog kinderopvang geregeld. Dus werk ik nu thuis. Drie keer twee uurtjes deze week. Er is veel te doen, dus ik kan me goed nuttig maken.
Verder passen we een aantal uren per dag op Luca, want zijn mama wordt ook geacht thuis haar werkzaamheden te doen. Dat is niet heel handig met een vierjarige kleuter om je heen. Omdat bijna alle afspraken zijn afgezegd (ik mag tot nu toe nog wel naar de fysiotherapeut, omdat dat onder de noemer behandeling valt, en daar ben ik heel blij mee! De wachtkamer van het Zorgcentrum is wel veranderd: de tafels staan ver uit elkaar, het leesvoer is opgeborgen en het is er heel rustig ) heb ik wel veel tijd. Dus doen we spelletjes, puzzelen, speelt hij met de trein en gaan we samen wandelen in het bos. Opa helpen in de tuin is ook een topactiviteit. Deze eerste twee dagen komen we niet eens toe aan de schoolwerkjes die hij van de school gekregen heeft. Juf Lisette: het was te mooi weer, maar we maken educatief verantwoorde uitstapjes! Tussen de bedrijven door doen we de huishoudelijke klussen.
Aan het eind van de dag zijn opa en oma lichtelijk moe (oma merkt dan heel goed dat haar energielevel nog niet volledig is hersteld), maar omdat we verder niet zo veel te doen hebben, is dat niet erg.
Het thuiszitten valt me tegen; ik had me er zo op verheugd weer meer onder de mensen te zijn. Maar het is niet anders: voor nu zal ik het ermee moeten doen.
Oh enne die weegschaal? Die staat nog steeds stil op -12….
