Het is woensdag. Voor me liggen zes ziekenhuisloze dagen. Dat betekent niet dat er niets te beleven valt, want de dagen zijn aardig volgepland! Met vooral leuke dingen. Deze ochtend besteed ik aan een paar klussen voor mijn werk en in huis. Ik had gepland om ook de overdracht voor mijn collega’s klaar te hebben, maar dat lukt niet. Ik besluit dat die maar moet wachten tot maandag. Ik schrijf nog een blog, maar dan is het tijd voor een beetje ontspanning. Een half uurtje in de zon (20 graden, hoezo is het februari?) op de trap voor het huis, bewonderend kijken naar Luca die ineens – zonder zijwielen – kan fietsen, een aflevering van Jinek bekijken en dan – vanwege het mooie weer – met Renate, Luca en René naar NuNu. Lekker buiten zitten met een wijntje, genieten van een spelend kleinkind (en een spelende opa), een goed gesprek met een oude kennis die toevallig binnen komt lopen; er zijn slechtere manieren om een woensdagmiddag in februari door te brengen.
De donderdag en vrijdag zijn voor Thermen Bussloo. Dat uitje (pure verwennerij, zeker met een nacht hotel erbij) staat al maanden gepland. Bij alle nieuwe afspraken in het ziekenhuis heb ik gevraagd of er rekening met deze twee dagen kon worden gehouden. Dat is gelukt.
Twee dagen lang zweten, bubbelen, drijven (in het nieuwe zoutwaterbad), lezen, heerlijk eten en drinken en slapen! Ik heb in drie weken niet zo lekker geslapen als in dat enorme bed in het hotel.
Het heeft me een aantal jaren geleden behoorlijk wat moeite gekost om met mijn figuur te kunnen genieten van de sauna, maar inmiddels ben ik over die schroom heen. Het is niet anders. Dit keer was er wel een ander ‘dingetje’. Twee dingetjes eigenlijk: de enorme blauwe plekken op mijn borsten. ‘Ze denken vast dat ik mishandeld word’, zeg ik tegen René. ‘Of misschien wel dat wij heel spannende nachten beleven samen!’ Had ik nog stiekem gehoopt dat het donderdagmorgen iets minder zichtbaar zou zijn: dat is het niet. Ik merk dat ik de beide dagen wel heel zorgvuldig in de weer ben met mijn handdoek en badjas, maar er zijn beslist momenten waar dat niet kan, en de blauwe plekken duidelijk zichtbaar zijn. Het zij zo. Helemaal rozig komen we vrijdagavond thuis: en ja, ik slaap alweer als een roos!
Zaterdag bestel ik boodschappen; geen zin om naar de winkel te gaan. René haalt Merette op en gelukkig zie ik nog net op tijd dat we om drie uur op een feestje worden verwacht (er stond vier uur in mijn agenda…). Merette heeft een mooi cadeau geschilderd voor een heel speciale vriendin die haar 65e verjaardag viert. Daarna kunnen we meteen door naar het volgende feestje: een vriendin die 75 wordt (en dan missen we nog twee feestjes vandaag, maar dat wordt jammer genoeg echt te veel….) We genieten van lekker eten en drinken en goed gezelschap. Op beide feestjes ontmoeten we veel lieve bekenden die belangstellend vragen hoe het met me gaat. Om tien uur houd ik het voor gezien, hoe gezellig het ook is, ik kan mijn ogen bijna niet meer openhouden…
Zondag. Merette heeft gisteren blijkbaar het nodige opgevangen van mijn gesprekjes en wil nu toch wel even met eigen ogen die blauwe plekken zien. Dat mag; ik heb inmiddels de ervaring dat het ook (misschien juist) voor haar heel goed is om haar bij alles te betrekken. Of het echt geen pijn doet? Nee, inmiddels ook de linkerkant niet meer, dus daar hoeft ze zich geen zorgen om te maken. ‘Het wordt weer blauw na de operatie’, waarschuw ik haar vast. ‘Ik kom vrijdag kijken’, is haar antwoord. ‘Als dat mag.’ ‘Natuurlijk mag dat!’, verzeker ik haar. ‘Donderdag bel ik papa, na het werk.’ Ze kijkt me vragend aan, blijkbaar is ze er niet helemaal van overtuigd dat dat ok is. Maar dat is het natuurlijk wel! Ze lijkt opgelucht.
Dan: family time. We gaan met zijn allen lunchen. Weer bij NuNu, vanwege die leuke speeltuin. Het regent pijpenstelen. Maar met regenpak en een meespelende oom, tante en mama blijkt die nog steeds heel leuk te zijn. We kletsen lekker bij en genieten van de lunch (en ja, ook van de wijn!) en het gewoon bij elkaar zitten.
De rest van de dag hang ik wat voor de tv. Wie is de mol, schaatsen, brei- en haakwerkje erbij. Goed te doen, en ik kijk met een blij gevoel terug op de afgelopen dagen.
Morgen weer tijd voor nuttiger zaken en vanaf overmorgen wordt het allemaal weer serieus.
