Maandag is dan eigenlijk nog een heel drukke dag. Veel gewerkt, badkamer gepoetst en wassen gedraaid. Dinsdagmorgen nog een persbericht verzonden en op de website geplaatst en dan is het toch echt tijd om de werkmail af te sluiten.

Later in de ochtend zitten we dan weer in het Deventer Ziekenhuis voor een echo van mijn hart. Die wordt routineus uitgevoerd en dan mag ik weer gaan. Er wordt een verslag gemaakt en ik hoor morgen meer.

Woensdagmorgen weer een prik. Nu met radioactieve vloeistof. Vlak bij de tepel… Of ik elk uur even goed wil knijpen/wrijven zodat de vloeistof zich goed verspreid en later vandaag op de foto’s de schildwachtklier goed te vinden is.

De afspraak met de cardioloog is pas ruim een uur later. Tijd dus voor koffie en een haakwerkje. We komen oud-collega’s tegen van René en kletsen even bij over gezondheidsperikelen.

Ik meld me bij cardiologie en ja, mijn geboortedatum is nog steeds onveranderd. We zijn te vroeg, dus ik zoek nog even een toilet op. In die tussentijd word ik al geroepen voor het hartfilmpje, het Deventer Ziekenhuis heeft de vaart erin vandaag! Ik heb het gevoel dat mijn bloeddruk nu echt heel hoog is, maar ik krijg geen commentaar. Ook de cardioloog is ruim op tijd (lees: te vroeg).

Of ik klachten heb? Nou nee, niet van mijn hart. En dat ik niet kan hard lopen zonder buiten adem te raken heeft – volgens mij – niet te maken met mijn hart, maar met mijn gewicht. ‘Wat fijn dat u dat zelf zegt’, lacht hij. ‘Heel vaak moet ik er mensen van overtuigend dat hun hart prima in orde is, maar dat het gewicht de oorzaak is van kortademigheid.’ Nou, zo slim ben ik gelukkig zelf nog wel.

Hij wil zelf nog even luisteren. ‘Nou, dat ruisje is wel heel minimaal hoor’, constateert hij. ‘Voorzichtige jongens, die anesthesisten hier. Maar de echo heeft het laatste woord, dus daar ga ik nu even naar kijken.’ Ook die laat geen verontrustende dingen zien. Er zit iets waar een getal van 16 aan gekoppeld wordt en dat zou eigenlijk 15 of minder moeten zijn. ‘Maar dat stelt niks voor’, aldus de arts. ‘Het kan ook heel goed 14 zijn, het is nooit precies te zien. Het zou kunnen duiden op een beginnende verkalking van de aortaklep, dat kan heel goed op uw leeftijd. Lijkt me goed om daar over een jaar of vier nog eens naar te kijken, maar voor nu is er helemaal niks aan de hand! Ik wens u veel sterkte met de operatie en pas goed op uzelf tijdens de bestralingen, die moet u niet onderschatten.’

Whow! Daar ben ik heel erg blij mee! Opgelucht zoeken we de auto op. Rijden nog even langs de HEMA (want ik moet nog veiligheidsspelden hebben om eventueel de bandjes van mijn bh korter te maken, die moeten goed strak zitten na de operatie) en dan voor een paar uurtjes naar huis.

Om kwart voor drie ben ik weer terug in het ziekenhuis. Er worden drie foto’s gemaakt om te kijken of de radioactieve vloeistof zich goed heeft verspreid en de schildwachtklier te zien is. Elke foto duurt vijf minuten, maar ze lukken allemaal: ik sta er gekleurd op en de klier is goed in beeld.

‘Loop maar even langs de balie, ze weten vast al wanneer u aan de beurt bent’, is het advies. Dat hoeft niet, er is inmiddels gebeld. Ik moet me om 08.45 uur melden en wordt dan om 10.45 uur geopereerd.

Om vier uur zijn we weer thuis. Alle was ligt in de kast, de bedden zijn verschoond, boodschappen in huis. Nog één nachtje slapen. Ik wou dat het morgenavond was.