Dinsdagmorgen. Een ziekenhuisdag. Mijn eerste afspraak is bij de mamacareverpleegkundige. We praten over de operatie, de tijd erna, vullen vragenlijstjes in en bespreken of ik mee wil doen aan onderzoekjes en op de hoogte wil worden gehouden van ‘verwendagen’. Aan dat laatste moet ik nog helemaal niet denken, maar op de hoogte gehouden worden kan geen kwaad toch?

Al met al is er toch best veel te bespreken en ben ik iets te laat voor de volgende afspraak voor de preoperatieve screening. Omdat ik me een uur daarna moet melden bij radiologie voor het aanbrengen van het jodiumzaadje, moet alles wel goed op elkaar aansluiten. Ik vul een vragenlijst in en ga nog snel even naar het toilet.

Dan blijkt mijn bloeddruk veel te hoog. Na tien minuten liggen is die gelukkig wel een beetje gezakt (dat gevoel had ik niet, immers je tijd liggen verdoen terwijl er nog afspraken volgen, geven mij niet bepaald rust…).

Er volgen weer gesprekken: ben je allergisch, eerder geopereerd, zo ja waaraan. En onvermijdelijk moet ik bij iedereen die langs komt (of waar ik langsga) mijn geboortedatum vermelden. Ik denk dat ik er een button van laat maken.

Uiteindelijk komt de anesthesist. Hij luistert naar hart en longen. Zegt dan: ‘Ik hoor een hartruis, weet u daarvan?’ Ik weet van niks. Hij vindt het aanleiding om me naar de cardioloog te verwijzen, nog voor de operatie. ‘Meestal kan het geen kwaad hoor, maar ja, we moeten het wel zeker weten.’ Waar heb ik dat eerder gehoord?

Bij radiologie ben ik dus echt te laat, maar het blijkt gelukkig geen probleem. Als ik – half bloot – op de zoveelste tafel lig (en ja, weer verteld heb wanneer ik geboren ben) krijg ik de spuit en het jodiumzaadje te zien. Geen verdoving dit keer, want die verdovingsprik doet ongeveer evenveel pijn als deze, dus het is niet echt nodig. De radioloog komt binnen en stelt zich voor (niet dat ik nog één naam onthoud, het zijn er inmiddels echt te veel). ‘Ik ga een jodiumzaadje plaatsen in uw rechterborst’, kondigt hij aan. ‘Mijn linker’, zeg ik. ‘Nee, op de echo zie ik iets in uw rechterborst.’ ‘Dat klopt’, beaam ik, ‘maar dat was bijvangst van de MRI en niks bijzonders. Het gaat echt om de linker!’

‘Dan ga ik nú op de echo kijken’, meldt hij me en verdwijnt weer door de deur. Na een paar minuten is hij terug. ‘U heeft gelijk, het is de linker.’ Ja, duh, dát wist ik wel. Ik ben niet helemaal mezelf deze dagen, maar dit zit er goed in hoor!

Ik vind het prikken dit keer wel pijnlijk. Dat kan aan mij liggen. Ik ben moe, kauw nog wat na op het bericht van dat ruisje, en moet dus toch zelf ook nog wel opletten. Het zou zomaar kunnen dat dat mijn pijngrens verlaagt. Het is een vervelende prik en het is een vervelend gevoel als er naar de juiste plek wordt gezocht om het zaadje los te laten. En uiteindelijk blijkt het ook hier weer flink te bloeden. Dat is op zich niet erg, maar houdt wel in dat er hard (en dus pijnlijk) op het wondje gedrukt moet worden om het bloeden te stelpen. Na een paar minuten is het gelukt, kan de pleister er op en mag ik – nog steeds half bloot – naar het mammografieapparaat. Hoe dat voelt, hoef ik in elk geval vrouwen van boven de 50 niet te vertellen. Wil ik zelf de foto nog even zien? Welja. Het is wel gek om het kleine, felle plekje te zien, midden in de tumor. Midden in dat gemene plekje dat al deze ellende veroorzaakt.

Als ik naar buiten loop staat het huilen me (even maar hoor) nader dan het lachen. Ik wil helemaal niet naar een foto kijken van mijn borst met een jodiumzaadje erin. Ik wil hier helemaal niet zijn.

Amper drie weken geleden wist ik nog van niks. Mag de tijd even terug? Alsjeblieft? Dan beginnen we gewoon overnieuw en laten het gesprek met de huisarts weg….