Er borrelt een mooi verhaal over de tandem van Merette en de Fietsenwerkplaats van mijn werkgever. Een beetje achtergrond is daarbij wel handig. Daarom hieronder twee columns (bloggen bestond nog niet) uit de vorige eeuw… Ergens zijn er vast ook nog foto’s te vinden, maar daarvoor moet ik in de oude albums duiken. Dat kost nu net even te veel tijd… Dus alleen tekst en dan ook nog twee achter elkaar….

Fietsen

Een aantal jaren fietst Merette met veel plezier op haar fiets met zijwielen. Niet in het verkeer, maar wel voor haar plezier achter het huis op het plein. We hebben goede hoop dat, wanneer we langzamerhand de zijwielen een stukje omhoog zetten ze wel zonder de zijwielen gaat leren fietsen. En als wij gaan fietsen kan ze lekker achterop. Maar ze wordt groter en dan ontstaan er toch problemen. Fietsen met zijwielen is prima, maar als we een poging doen de zijwielen een stukje omhoog te zetten of erger nog ze eraf willen halen protesteert ze heftig en weigert te fietsen. De belofte van een nieuwe fiets die ze helemaal zelf mag uitzoeken als ‘ze het kan’ kan haar niet vermurwen en zelfs een jongste zus die de zijwielen voor gezien houdt kan haar niet overhalen.
Fietsen is leuk, maar mét zijwielen.

Dan gaat het toch echt fout.

Ze wordt te zwaar voor de zijwielen: bij een bochtje buigen ze ver door en ligt Merette naast haar fiets. Lekker fietsen met haar achterop wordt ook een probleem. ‘Mama kijk koe’, wijst ze enthousiast en leunt met heel haar gewicht in de richting van het weiland met de koe zodat recht op de fiets blijven zitten bijna niet meer mogelijk is. Fietsen met haar achterop dreigt een levensgevaarlijke onderneming dreigt te worden. We onderzoeken de mogelijkheid om steviger zijwielen aan een grotere fiets te maken, maar dat draait uit op een constructie waarbij de zijwielen niet omhoog kunnen en dat geeft het effect van een driewieler.

Goede raad blijkt in dit geval letterlijk zeer duur. Omdat we wel willen dat ze blijft fietsen besluiten we dat er toch een driewieler moet komen, bang als we zijn dat ze anders het fietsen zal verleren. De AAW (Algemene Arbeidsongeschiktheidswet) is inmiddels (1998) vervangen door de WVG (Wet Voorzieningen Gehandicapten) en dat blijkt een serieus obstakel. De gemeente Deventer heeft besloten dat WVG-voorzieningen inkomensafhankelijk moeten zijn. Oh, zeker Merette komt wel in aanmerking voor een driewieler, maar….we moeten wel zo’n drieduizend gulden neertellen om er een in bruikleen te kunnen krijgen. ‘Maar als ze nu volgend jaar wél leert fietsen?’ vraag ik de, overigens zeer vriendelijke, Deventer gemeenteambtenaar. Het wordt stil aan de andere kant van de lijn: ‘Eh…ja, dan heeft u denk ik wel een probleem. Want die drieduizend gulden bent u dan kwijt!’

Nou dan weet ik wel zeker dat ik een probleem heb!! Drieduizend gulden voor een fiets in bruikleen terwijl wij er van overtuigd zijn dat ze binnen een paar jaar wel leert fietsen gaat me toch echt te ver! Via goede vrienden weten we op een betere manier aan een prima driewieler te komen. Merette vindt het geweldig. De grootste pret heeft ze als er na een enorme plensbui gigantische plassen water op het plein staan en zij er met haar fiets middenin kan gaan staan zonder natte voeten te krijgen. Dat is toch mooi een kunstje dat geen van de buurkinderen beheerst!

Een oud tweedehands fietsje staat klaar om voor het echte werk te oefenen. maar ze keurt hem geen blik waardig. De enkele keer dat we haar op die fiets krijgen blijkt een ware uitputtingsslag. Ze fietst inmiddels zó hard dat ze lopend eigenlijk niet meer bij te houden is en leunt zodanig tegen de meeloper aan dat die nauwelijks rechtop kan blijven staan. Fietsen is het probleem dus niet, maar haar evenwicht wel! Ze groeit van het tweedehandsje af voor ze kan fietsen. De goede maat fiets blijkt tweedehands niet voorhanden en dus besluiten we voor haar elfde verjaardag een nieuwe fiets te kopen die ze zelf uit mag zoeken. Want als ze moet leren fietsen zal ze toch ook een fiets moeten hebben. De fiets is een geweldig succes. Alle verjaarsvisite mag hem bewonderen. Ze vindt hem prachtig, gaat erop zitten, plant haar beide voeten stevig op de grond en wandelt het hele plein over.
En als ze fietsen wil? Dan pakt ze toch gewoon haar driewieler!

Lief Tine (ofwel: fietsen 2)

Omdat zelfs de spiksplinternieuwe fiets Merette niet tot fietsen noopt zullen we iets anders moeten verzinnen. We kunnen natuurlijk de driewieler wegzetten zodat ze – wanneer ze echt wil fietsen- het op twee wielen zal moeten proberen. Maar aangezien eigenwijsheid bij haar extra chromosoom is ingebakken zien we daar niet veel heil in. De kans dat ze simpelweg niet meer gaat fietsen is reëler. Drastischer maatregelen zijn geboden.

Het KRO-televisieprogramma Lieve Martine (bent u gelukkig vertel het de buurvrouw, heeft u een probleem schrijf het aan mij) wordt vooral door mijn twee andere dochters regelmatig, en met grote belangstelling bekeken. Kunnen we daar geen brief heen schrijven? Ik denk dat een briefje geen kwaad kan. Mijn echtgenoot vraagt bezorgd of wij dan ook op tv moeten en of ik dat wel wil. Ik roep overmoedig dat ik zelfs in badpak op tv wil als Merette maar leert fietsen. Voor wie mij(n maat) kent weet nu hoeveel ik ervoor over heb Merette te leren fietsen! Maar goed, een brief is snel geschreven en wie niet waagt wint nooit iets.

Mijn verbazing is groot als er een telefoontje komt van de reactie van Lieve Martine. Of Merette inmiddels al kan fietsen? Nee dus. Nou dan gaan ze wel eens voor haar zoeken. Whow! Stel je nou eens voor dat er iemand te vinden is die onze dochter aan het fietsen krijgt. Dan raakt alles in een stroomversnelling. De redactie wil weten wat we allemaal gedaan hebben om Merette te leren fietsen, waar Merette op school zit, hoe lang ze is en nog zo het een en ander.

Op een dinsdag in november komen ze ons halen. Als ik de directeur van Merette’s school bel om vrij te vragen, blijkt hij al op de hoogte, maar hij mag niets verklappen. Achter mijn rug om wordt dus duidelijk van alles bekokstoofd! In spanning wachten we die bewuste dinsdagmorgen af. Merette vindt het allemaal wel spannend, weet dat het iets met haar fiets te maken heeft, maar heeft verder geen idee wat haar boven het hoofd hangt.

Dan arriveren Martine van Os, Deborah de regisseuse en een heuse cameraman en geluidsman! Er worden wat algemene opnamen gemaakt van Merette op haar kamertje en vervolgens van Merette die probeert de driewieler uit de tuin op het plein te krijgen. Dat is altijd een gehannes en inderdaad: ook vanmorgen gaat het -gelukkig – zeer moeizaam! Dan moet ze laten zien wat ze met haar ‘echte’ fiets doet. Wandelen dus.

Ook moeten we samen door de wijk fietsen om zo te laten zien hoe lastig dat is met de driewieler. De camera man ligt languit achter in een auto met de achterklep open te filmen, een dikke muts op tegen de (bijna vries)kou. Merette geniet! Dat is nog eens aandacht! Als ze voldoende bewezen heeft hoe lastig het is met de driewieler mogen we mee in de auto. Maar we mogen niet weten waarheen. Het blijkt een ZML-school te zijn in Hengelo, ‘t Iemenschoer.

Het is een school met veel leerlingen en dat heeft als voordeel dat er ruimte is om verschillende vakdocenten in dienst te hebben, waaronder Dave van Zutphen, die als vakdocent gymnastiek de hele week op de school aanwezig kan zijn. Daardoor blijft er af en toe tijd over een aantal kinderen uit de les te halen voor speciale fietslessen. Zo ook vandaag: met een aantal andere kinderen (vooral om haar te laten zien dat die het ook kunnen) krijgt Merette fietsles. Dave sjouwt zich het apezuur achter haar aan en met zijn hulp houdt ze een fietswedstrijdje met Martine. Natuurlijk wint ze!

Maar ook Dave kan Merette niet in één dag leren fietsen. Hij legt uit dat het probleem zit in haar evenwicht en in het opstappen. Voor het opstappen heeft hij haar een nieuwe manier aangeleerd, en ook krijg ik advies voor evenwichtsoefeningen. Hij is ervan overtuigd dat ze het keren kan. En dat geeft de burger moed, want ik had de hoop toch wel een beetje opgegeven…. De volgende dag is iedereen natuurlijk zeer geïnteresseerd in Merette’s eerste tv-ervaring. Komt ze echt op televisie? Met de fiets?
Nou vindt Merette het redelijk normaal zichzelf op tv te zien, aangezien wij in het bezit zijn van een videocamera en Merette er gewoon vanuit gaat dat iedereen dus regelmatig op tv komt!

Maar al die aandacht heeft wel iets!

Als ze uit school komt wil ze dan ook meteen haar fiets. Ze klimt erop, stept met beide benen een paar keer flink en…..fietst!!! Los, alleen, zonder hulp op een tweewieler. Ik kan mijn ogen niet geloven! Nee, niet ver, een meter of vijf en dan begint ze opnieuw maar het is echt fietsen. Ergens is, waarschijnlijk door alle aandacht en commotie en het feit dat allerlei aardige vreemde mensen een hele dag tegen haar geroepen hebben dat ze het ‘best wel kan’, het kwartje gevallen.

Met dit nieuws bel ik de KRO. Op 14 december mag ze, in de studio, haar fietskunsten laten zien. Het is één groot feest. Op 6 januari is de uitzending. Ademloos zit ze te kijken. Na de uitzending staat de telefoon niet stil. Allerlei mensen bellen op om te vertellen dat ze haar gezien hebben. Ze wordt er zelfs een beetje stil van.

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. Het deelnemen aan het verkeer blijft nog moeilijk, maar ze leert het steeds beter. En haar favoriete tv-programma? Lief Tine!